تنها صدوسی وپنج روز پدر در کنارمان بود واز ازادی شان سپری شده بود که در روز ۲۲شهریور جاری وقتی در حمایت از همبندیان سابقش جلو زندان رجایی شهر رفت بعد از کلی تعقیب وگریز در داخل شهر و

خیابانهای کرج دستگیرش کردند.

پدرم بهنام در طول این صدوسی وپنج روز اگر بگویم یک روزش هم برای خانواده نبود دروغ نیست او تمام ذهن و فکرش و کار فعالیت بود و در دفاع از کودکان کار و خیابان و کارگران و زندانیان سیاسی و عقیدتی و سر زدن به خانواده های زندانیان و حمایتهای اشکار و نهانش از فعالیتهای انسانی تا حضور در تمامی اکسیونها و اعتراض های داخل کشور لحظه ای کوتاهی و دریغ نکرد.

او را گرفتند و به مکان نامعلومی بردند تا وقتی از کسی ‌حمایت میکند دیگر صدایش شنیده نشود!

امروز نزدیک به ده روز است پدر در کنارمان نیست رسانه ها و بعضی از تشکلها تنها و تنها صدای بعضی از زندانیان هستند و بس. انگار نه انگار پدر من و دوستان همراهش به زندان افتاده اند انگار نه انگار بعد از هشت سال حبس بار دیگر او را به زندان انداختند و من در این روزهای بیماری به حضورش به نگاه مهربانانه اش دست های نوازشگرش نیاز دارم چرا باید حتی از نوشتن درباره پدر من هم بعضی ها بترسند مگر او ترس و بزدلی را میشناخت و گزینشی از زندانیان و افراد دفاع میکرد؟

پدرم بهنام با تمام توان با تمام قدرت بدون هیچ ترس و نگرانی از حق و حقوق همه انسانهای آزاده دفاع میکرد. از همگان با هر گرایش فکری و عقیده و مرامی در دفاع از آنان می نوشت و می گفت. اگر امروز بود حتما در مورد جمع اوری کودکان کار و ضرب و شتم کارگران و این همه بیحقوقی می نوشت و می گفت و اعتراض میکرد.

من نیما بخاطر اینکه این روزها سخت به حضور پدرم نیاز دارم از همگان میخواهم که بدون سانسور و تبعیض و کینه صدای پدر و همه زندانیان باشید .

نیما ابراهیم زاده