خواهر محمد کامرانی -یکی از قربانیان بازداشتگاه کهریزک- خطاب به سعیدمرتضوی می‌گوید:
عذرخواهی شما درمان ناله‌های جانسوز مادرم و بغض‌های پدرم نیست. آنها برای فرزند عزیزشان آرزوهای بزرگی داشتند اما شما با حکم خود همه آن آرزوها را نابود کردید.
به گفته احمدی مقدم، عزیزان ما به حکم شما در روز نوزده تیر ماه ١٣٨٨ به کهریزک فرستاده شدند. هنگامی که عزیزان ما در راه رسیدن به کهریزک بودند به محض رسیدن به بهشت زهرا چشم‌بندهایشان را باز می‌کنند و از آن‌ها می‌پرسند که «می‌دانید اینجا کجاست؟ اینجا همان‌جایی است که تا چند وقت دیگر شما هم راهی اینجا می‌شوید.»؛ حال شما چه‌طور می‌توانید بگویید که عمدی در کار نبوده؟
اگر عمدی در کار نبوده چرا عزیزان ما در سوله‌های بازداشتگاه نگهداری می‌شدند.اگر عمدی در کار نبوده چرا هتک حرمت شدند؟ این شکنجه‌ها مگر می‌شود برنامه‌ریزی‌شده نباشد؟ آیا این شکنجه‌ها نزدیکی به مرگ نیست؟
راستی ماجرای مننژیت را خاطرتان هست؟ آیا همه این گزارش‌ها غیرعمد و ناخواسته بوده است؟ ای‌کاش شما از جریان کهریزک درس عبرتی بگیرید و تضمینی باشد برای تکرار نشدن چنین فجایعی، نه این‌که بیشتر به‌خاطر طلب بخشش باشد