نقض گسترده حقوق بشر: از کودکان تا مردگان!

نگارش: فرزان فرامرزی

داشتن رکورد، بدست آوردن مقام و مدال، البته در میادین ورزشی و مسابقات علمی بسیار عالی است، اما گاهی اوقات این رکورد شکنی ها باعث تاسف و دردآور است. در سال های اخیر، جمهوری اسلامی به لطف فضای بسته و امنیتی ای که بر آن حاکم است، در بسیاری زمینه ها رکورد شکنی کرده است؛ یکی از آن ها داشتن زندانیان عقیدتی است. البته باید به این نکته هم توجه داشته باشیم که این رکورد شکنی نسبت به جمعیت محاسبه شده است وگرنه چین، در بسیاری از موارد در این زمینه، نقض حقوق بشر، پیشتاز است!

هفته ی گذشته از کم سن و سال ترین زندانیان عقیدتی ایران نوشتیم. دو کودک بهائی که به همراه مادرانشان در زندان بسر می برند. اما این هفته از کهن سال ترین زندانی عقیدتی ایران می گوییم. محمد حسین‌نخعی زندانی ۸۵ ساله بهائی است که از اردیبهشت ماه سال جاری در زندان بسر می‌برد و بدون هیچگونه دلیل موجهی از تلفن و ملاقات محروم است.

این زندانی کهنسال، اردیبهشت ماه ۹۱ در روستای خوسف از توابع بیرجند بازداشت و طبق “حکم دادگاه انقلاب شهرستان بیرجند به اتهام تبلیغ علیه نظام تحت تبلیغ بهائیت و عضویت در جامعه بهائی به ۳ سال حبس تعزیری و ۳ سال حبس تعلیقی محکوم شد[۱].” اما در حالی که حکم مزبور به دادگاه تجدید نظر ارسال شده، این زندانی بدون هیچ دلیلی از سوی مسئولین زندان ممنوع الملاقات شده و همچنین اجازه ی تماس تلفنی نیز از وی سلب شده است!

به این نکته باید توجه داشت که این زندانی بهائی، با توجه به سن بالا نیازمند مراقبت پزشکی می باشد و قطع ارتباط ایشان با خانواده اش سبب نگرانی بستگان ایشان شده است؛ علاوه بر این در زندان با وی “برخوردی بی‌ادبانه و غیرمحترمانه صورت می‌گیرد بطوریکه در داخل سلول هم دچار مشکل شده و تخت طبقه سوم به نامبرده داده شده که با توجه به مسن بودن محمد حسین نخعی، بالا و پایین رفتن از تخت برایش بسیار دشوار می‌باشد[۲].“

“از طرف دیگر اجازه هیچ نوع رسیدگی غذایی و پزشکی به وی داده نمی‌شود بدین صورت که با توجه به اینکه نامبرده احتیاج به معاینه مکرر پزشک و تجویز دارو دارد همچنین به رژیم غذایی متناسب با سنش احتیاج دارد ولی همه این امکانات از این” زندانی کهنسال دریغ شده است.

در حالی که محمد حسین نخعی در زندان شرایط سختی را می گذراند، یک دانشجوی بهائی دیگر از دانشگاه اخراج شد. “میلاد صمیمی درزی، دانشجوی ترم پنج رشته معماری داخلی در دانشگاه طبری شهر بابل سه شنبه ۱۲ دی ماه به حراست دانشگاه احضار شد و کارت دانشجویی وی ضبط و دسترسی وی به سایت دانشگاه مسدود گردید[۳].“

“وی سپس روز شنبه ۱۶ دی ماه دو روز مانده به شروع امتحانات پایان ترم، مجددا به حراست احضار و بعد از دو ساعت انتظار در حیاط دانشگاه بصورت شفاهی حکم اخراج به وی ابلاغ گردید. در جواب اصرار میلاد صمیمی در خصوص ارائه حکم و یا ابلاغ رسمی‌تر آن از سوی مسئولین، با برخوردی نامناسب وی را از صحن دانشگاه بیرون انداخته و حتی اجازه خدا حافظی وی با همکلاسی‌ها و دوستانش نیز به او داده نشد.“

همانطور که بارها گفته شده و البته بسیار واضح و مبرهن است، جمهوری اسلامی بصورتی هدفمند مبارزه با جامعه بهائی را دنبال می کند. در این مبارزه، جمهوری اسلامی از نوزاد بهائی تا پیرمرد ۸۵ ساله را تحت فشار قرار می دهد و حتی در نگاهی کلی تر، به مردگان بهائی نیز رحم نمی کند و گاهگاهی گورستان های آنان را با بولدوزر زیرورو می کند تا شاید درس عبرتی باشد برای زنده های این فرقه ی ضاله!

جمهوری اسلامی البته دیگر گروه های مذهبی مانند مسیحیان و یا حتی دراویش را که مسلمان و شیعه هستند و حتی اهل سنت را نیز مورد اذیت و آزار قرار می دهد، اما در این میان عناد جمهوری اسلامی با بهائیان از نوعی دیگر است و نوع برخوردی که با آنان صورت می گیرد، طبق آمار و شواهدی که موجود است بسیار خشن تر و البته سازمان یافته تر است. انتشار انواع و اقسام کتب، جزوات و مقالات گوناگون در مورد بهائیان و همچنین تهیه و پخش برنامه های تلویزیونی و رادیویی علیه پیروان این آئین همه و همه از عزم جدی و البته یک نقشه ی پنهان برای محو جامعه بهائی ایران حکایت دارد.

اما هفته ی گذشته خبری داشتیم از زندانی شدن یوسف ندرخانی، شهروندی مسیحی که از خطر اعدام به اتهام ارتداد نجات یافته بود ولیکن بعلت حکم محکومیتی که در یک پرونده ی مفتوح از سال ۸۵ برای وی صادر شده بود به زندان رشت بازگشته است؛ خبر خوب این که “ظهر روز دوشنبه ۱۸ دی ماه یوسف ندرخانی کشیش کلیسای ایران پس از گذشت ۱۹ روز و زود‌تر از موعد، با آزادی مشروط از زندان لاکان رشت آزاد شد[۴].” لازم به ذکر است که، “وی می‌بایست مدت ۴۵ روز را در زندان سپری می‌کرد که با حکم آزادی مشروط مابقی محکومیت وی بخشیده شد.“