احتراما
قطعا از اعترافات (فلاحیان) وزیر پیشین اطلاعات مطلع شده اید؛ وی در اعترافاتی مشمئز کننده و با خنده هایی شیطانی به کشتار زندانیان در سال ۶۷ اعتراف کرد و این اعترافات آنقدر شنیع و جنایتکارانه بود که حتی از چهره و واکنش های مجری حکومتی تلویزیون هم پیدا بود که تا چه حد جنایتکارانه بوده و تا چه میزان برای مجری حکومتی تلویزیون هم غافلگیر کننده…!!!
وی به صراحت میگفت که هر کس هنوز بر سر موضع بود و علیه نظام بود باید اعدام میشد!!! … یا … “آخر آنها در زندان شورش کرده بودند” و یا در جایی دیگر می گفت مهم نیست کسی اسلحه داشته و یا نداشته … حتی اگر در خیابان هم دستگیر شده بود بدون هیچ اسلحه ای هم باید اعدام میشد… حتی برای تبلیغات و یا داشتن یک روزنامه!!! وقتی مجری برنامه پرسید آیا”دستگیرشدگان” حداقل اسیر هم تلقی نمیشدند؟؟… صراحتا گفت: خیر.
جناب رئیس:
چه چیز واضح تر و روشن تر از چنین اعترافاتی که آنچه در زندان های ایران در سال ۶۷ اتفاق افتاده یک قتل عام و نسل کشی مطلق بوده… و از شما به عنوان مسئول شورای حقوق بشر سازمان ملل میپرسم که چه چیزهای دیگری لازم است که کمیته ای برای رسیدگی به این قتل عام و نسل کشی که مورد اعتراف همه دست اندرکاران آن هم هست، تشکیل شود؟؟؟
جناب رئیس؛
در این مصاحبه چند نکته مهم که پیوسته بر آن تأکید شده، به وضوح مشخص میشود:
اینکه قاضی مستقل و سیستم قضایی مستقل در این حکومت فقط یک مضحکه است و قاضی همان رأیی را صادر میکند که از او خواسته شده و کماکان چنین است.
اینکه اصلا لازم نیست که کسی جرمی را مرتکب شده باشد، تنها کافی است حکم اعدام برای بقاء نظام لازم باشد.
اینکه “فردیت مجازات” محلی از اعراب ندارد، و حتی نبض شورش برخی زندانیان که همه جا حداکثر یک تخلف در زندان تلقی میشود میتوان همه زندانیان آن زندان و حتی زندانیان زندانهای دیگر در شهرهای دیگر را هم قتل عام کرد و کماکان چنین است.
اینکه هیچ عنصر مادی، عنصر معنوی و عنصر قانونی هم در ارتکاب جرم ضروری نیست و اگر کسی قصد هم داشته باشد ولی هیچ کاری نکرده باشد (به عنوان عنصر مادی) باز هم حکمش قطعی و محکوم به اعدام… و هنوز هم چنین است.
جناب رئیس؛
تشکیل کمیته ای برای رسیدگی به آن کشتار و قتل عام در سال ۶۷ نه فقط به خاطر همان جنایات محاکمه عاملان آن ضروری و لازم است بلکه برای جلوگیری از تکرار آن فجایع هم رسیدگی به آن جنایات ضروری است و شاهد این مدعا هم همین که آمار اعدام و نقض حقوق بشر در ایران کماکان فاجعه بار است؛ چراکه عاملان آن مورد حسابرسی و مجازات قرار نگرفته و این یعنی کسی مجازات اعمال ضدانسانی اش را پس نمیدهد، لذا در آخر و بطور مجدد از شما به عنوان مسئول شورای حقوق بشر در سازمان ملل میخواهیم که با تشکیل کمیته ای برای رسیدگی ویژه به آن کشتار جنایتکارانه در سال ۶۷ عاملان و آمران آن را به حسابرسی بکشانید تا شاید ناقضان امروزی موازین حقوق بشر هم پاسخگو بودن خود را در آیینه آن ببینند.
پیشتر از تمامی اقدامات بشر دوستانه شما سپاسگزاریم.
زندانیان سیاسی زندان رجایی شهرکرج (گوهردشت)
رونوشت:
-دبیرکل سازمان ملل متحد
-گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران
-عفو بین الملل
-کمیسیون حقوق بشر اتحادیه اروپا
قطعا از اعترافات (فلاحیان) وزیر پیشین اطلاعات مطلع شده اید؛ وی در اعترافاتی مشمئز کننده و با خنده هایی شیطانی به کشتار زندانیان در سال ۶۷ اعتراف کرد و این اعترافات آنقدر شنیع و جنایتکارانه بود که حتی از چهره و واکنش های مجری حکومتی تلویزیون هم پیدا بود که تا چه حد جنایتکارانه بوده و تا چه میزان برای مجری حکومتی تلویزیون هم غافلگیر کننده…!!!
وی به صراحت میگفت که هر کس هنوز بر سر موضع بود و علیه نظام بود باید اعدام میشد!!! … یا … “آخر آنها در زندان شورش کرده بودند” و یا در جایی دیگر می گفت مهم نیست کسی اسلحه داشته و یا نداشته … حتی اگر در خیابان هم دستگیر شده بود بدون هیچ اسلحه ای هم باید اعدام میشد… حتی برای تبلیغات و یا داشتن یک روزنامه!!! وقتی مجری برنامه پرسید آیا”دستگیرشدگان” حداقل اسیر هم تلقی نمیشدند؟؟… صراحتا گفت: خیر.
جناب رئیس:
چه چیز واضح تر و روشن تر از چنین اعترافاتی که آنچه در زندان های ایران در سال ۶۷ اتفاق افتاده یک قتل عام و نسل کشی مطلق بوده… و از شما به عنوان مسئول شورای حقوق بشر سازمان ملل میپرسم که چه چیزهای دیگری لازم است که کمیته ای برای رسیدگی به این قتل عام و نسل کشی که مورد اعتراف همه دست اندرکاران آن هم هست، تشکیل شود؟؟؟
جناب رئیس؛
در این مصاحبه چند نکته مهم که پیوسته بر آن تأکید شده، به وضوح مشخص میشود:
اینکه قاضی مستقل و سیستم قضایی مستقل در این حکومت فقط یک مضحکه است و قاضی همان رأیی را صادر میکند که از او خواسته شده و کماکان چنین است.
اینکه اصلا لازم نیست که کسی جرمی را مرتکب شده باشد، تنها کافی است حکم اعدام برای بقاء نظام لازم باشد.
اینکه “فردیت مجازات” محلی از اعراب ندارد، و حتی نبض شورش برخی زندانیان که همه جا حداکثر یک تخلف در زندان تلقی میشود میتوان همه زندانیان آن زندان و حتی زندانیان زندانهای دیگر در شهرهای دیگر را هم قتل عام کرد و کماکان چنین است.
اینکه هیچ عنصر مادی، عنصر معنوی و عنصر قانونی هم در ارتکاب جرم ضروری نیست و اگر کسی قصد هم داشته باشد ولی هیچ کاری نکرده باشد (به عنوان عنصر مادی) باز هم حکمش قطعی و محکوم به اعدام… و هنوز هم چنین است.
جناب رئیس؛
تشکیل کمیته ای برای رسیدگی به آن کشتار و قتل عام در سال ۶۷ نه فقط به خاطر همان جنایات محاکمه عاملان آن ضروری و لازم است بلکه برای جلوگیری از تکرار آن فجایع هم رسیدگی به آن جنایات ضروری است و شاهد این مدعا هم همین که آمار اعدام و نقض حقوق بشر در ایران کماکان فاجعه بار است؛ چراکه عاملان آن مورد حسابرسی و مجازات قرار نگرفته و این یعنی کسی مجازات اعمال ضدانسانی اش را پس نمیدهد، لذا در آخر و بطور مجدد از شما به عنوان مسئول شورای حقوق بشر در سازمان ملل میخواهیم که با تشکیل کمیته ای برای رسیدگی ویژه به آن کشتار جنایتکارانه در سال ۶۷ عاملان و آمران آن را به حسابرسی بکشانید تا شاید ناقضان امروزی موازین حقوق بشر هم پاسخگو بودن خود را در آیینه آن ببینند.
پیشتر از تمامی اقدامات بشر دوستانه شما سپاسگزاریم.
زندانیان سیاسی زندان رجایی شهرکرج (گوهردشت)
رونوشت:
-دبیرکل سازمان ملل متحد
-گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران
-عفو بین الملل
-کمیسیون حقوق بشر اتحادیه اروپا
