یادداشت محرمانهء ایران افشا کنندهء سیاست محروم کردن دانشجویان بهائی از تحصیلات دانشگاهی
نیویورک، ۲۷ آگست ۲۰۰۷، سرویس خبری عالم بهائی
جامعهء بین‌المللی بهائی نسخه‌ای از نامهء سال ۲۰۰۶ وزارت علوم، تحقیقات و فناوری ایران را دریافت کرده که در طی آن به دانشگاه‌های ایران دستور داده شده هر دانشجویی را که معلوم شود بهائی است اخراج نمایند.
این نامه اظهارات اخیر مقامات ایرانی را، که می‌گویند دانشجویان بهائی در ایران در معرض هیچ تبعضی نیستند، ردّ می‌کند. واقعیت این است که بیش از نیمی از دانشجویان بهائی دانشگاه‌ها که پاییز گذشته ثبت نام کردند در طول سال تحصیلی ۲۰۰۷-۲۰۰۶ تدریجاً اخراج شدند.
بانو بانی دوگال، نمایندهء ارشد جامعهء بین‌المللی بهائی در سازمان ملل متـّحد، اظهار داشت، "این جدیدترین سند، که با صراحت اظهار می‌دارد که دانشجویان بهائی، وقتی بهائی بودنشان کشف شود، باید از دانشگاه‌ها اخراج شوند، به وضوح ثابت می‌کند که اولیاء حکومت ایران همچنان در این قصد خود ثابت قدم هستند که، علیرغم آنچه که به جهان بیرون می‌گویند، راه پیشرفت بهائیان ایرانی را سدّ کنند."
بانو دوگال افزود، "این نامه، در کنار سایر گزارش‌ها و اسنادی که اخیراً واصل شده، فعالیت گسترده و مزوّرانهء ایران را افشاء می‌کند که تظاهر می‌کند حق تحصیل را که در سطح بین‌المللی به رسمیت شناخته شده نقض نمی‌کند در حالی که، در واقع، حکومت عملاً به اجرای نقشهء سرّی و درازمدّت خود برای جلوگیری از کسب تحصیلات عالیه توسّط دانشجویان بهائی ادامه می‌دهد.
"این جدیدترین تحوّل، همراه با گزارش‌های مداوم از مزاحمت‌های جسمی و اقتصادی علیه بهائیان در جمیع سطوح سنّی و در کلیه نقاط ایران، باید به نفوسی که به حقوق بشر اهمّیت می‌دهند یادآوری کند که جامعهء سیصدهزار نفری بهائی ایران همچنان به شدّت در تهدید به سر می‌برد."
بانو دوگال گفت، "نه تنها بهائیان، بلکه دیگران نیز – دانشجویانی که بنا به دستورالعمل‌هایی که آنها را به بهانه‌های مطلقاً بی اساس هدف می‌گیرد؛ زنانی که حقوق بشری آنها با وضع یا استمرار قوانین تبعیض‌آمیز به شدّت نقض می‌گردد؛ و سایر قربانیان بی‌عدالتی در این سرزمین – نیاز به دفاع بین‌المللی دارند."
نامهء سال ۲۰۰۶ از دفتر حراست مرکزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری است و توسّط مدیرکلّ آن، اصغر زارعی، خطاب به ۸۱ دانشگاه در سراسر کشور صادر شده و به مهر "محرمانه" ممهور شده است. تاریخ دقیق نامه خوانده نمی‌شود، گو این که محتوای آن خوانده میشود.
نامه‌ای که توسّط آقای زارعی امضاء شده حاکی از آن است که، "اشخاص بهائی چنانچه در حین ورود به دانشگاه و یا حین تحصیل مشخّص گردد که بهائی هستند، می‌بایست از دانشگاه اخراج گردند." وزارت علوم، تحقیقات و فناوری بر کلـّیه دانشگاه‌های دولتی نظارت دارد.
این دستورالعمل صراحتاً با اظهارات عمومی و خصوصی اولیاء حکومت ایران در چند سال گذشته تناقض دارد. آنها طالب تصویری از نظام آموزشی خود بودند که به روی بهائیان مفتوح و فارغ از اقدامات تبعیض‌آمیز است.
فی‌المثل، اوایل ماه مارچ، روزنامه‌ها شرحی را که نهاد خبری رویتر مخابره کرده و حاکی از اخراج ۷۰ دانشجوی بهائی از پاییز ۲۰۰۶ به بعد بود، درج کردند.
امّا، در گزارش رویتر، از سخنگوی ناشناس هیأت نمایندگی ایران در سازمان ملل نقل قول شده بود که در جواب گفته بود، "در ایران هیچکس به علـّت دین خودش از مؤسّسهء آموزشی اخراج نشده است."
تعداد هفتاد نفر دانشجویانی که بنا به گزارش رویتر تا مارچ ۲۰۰۷ اخراج شده بودند به بیش از ۱۲۸ نفر بالغ شده است؛ کلّ دانشجویانی که در پاییز گذشته بعد از ۲۵ سال محرومیت دانشجویان بهائی از تحصیلات دانشگاهی، در دانشگاه ثبت نام کردند ۲۰۰ نفر بوده است.
سال گذشته نیز اظهارات فریب‌آمیز اولیاء حکومت ایران زمانی برملا شد که کلیر شـُرت، عضو پارلمان انگلستان، مکتوبی را از حمید رضا عارفی، کاردار سفارت ایران در لندن، دریافت داشت؛ او نیز منکر شده بود که بهائیان در خصوص دسترسی به تحصیلات عالیه در ایران در معرض تبعیض هستند.
اقای عارفی در نامهء ۸ جون ۲۰۰۶ خطاب به خانم شُرت نوشت، "اگرچه بهائیت به عنوان دیانت رسمی در ایران شناخته نشده امّا قانوناً بهائیان دارای حقوق مساوی هستند." او افزود، "در ایران، هیچ فردی صرفاً به علـّت عقیده از تحصیلات عالیه محروم نمی‌شود."
دیپلمات‌های ایرانی و مقامات رسمی در سایر حوزه‌ها عبارات مشابهی را اظهار داشته‌اند.
نامهء سال ۲۰۰۶ دفتر حراست مرکزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری اشارهء واضحی به یادداشت محرمانهء گلپایگانی در مورد بهائیان دارد، که مقامات سازمان ملل متـّحد در سال ۱۹۹۳ انتشار دادند.
علیرغم اطمینانی که آقای عارفی داده‌اند که بهائیان ایرانی قانوناً مستحقّ حقوق مساوی هستند، امّا نظرات دیگران حاکی از آن است که یادداشت گلپایگانی در اولویت قرار دارد.
یادداشت ۱۹۹۱ نقشه‌ای جامع و گسترده را برای مسدود کردن راه پیشرفت و ترقّی جامعهء بهائی ایران مطرح می‌کند. یادداشت سال ۱۹۹۱ فی‌المثل حاکی از آن است که بهائیان باید از "هر منصب مؤثّر" ممنوع گردند و "از استخدام اشخاصی که خود را بهائی معرفی کنند امتناع شود."
یادداشت ۱۹۹۱ به وضوح اعلام می‌دارد که بهائیان "چه در موقع پذیرش چه در حین تحصیل، وقتی که معلوم شود بهائی هستند، باید از دانشگاه‌ها اخراج شوند."
یادداشت ۱۹۹۱، که توسّط حجّت‌الاسلام سید محمّد گلپایگانی، منشی شورای عالی انقلاب فرهنگی، امضاء شده توسّط آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر عالی جمهوری اسلامی ایران، تصویب شده است. به عبارت دقیق‌تر، منعکس کنندهء سیاست مقامات عالیهء حکومتی است.
تعدادی از افراد منصف ایرانی در مورد مصیبت بهائیان ابراز همدردی نموده اقدام به حمایت نموده‌اند؛ امّا، بنا به گفتهء بانو دوگال، در مقابل سیاست رسمی حکومت جهت ظلم و ستم بر بهائیان، این افراد عمدهً قدرتی ندارند.
بانو بانی دوگال گفت، "جامعهء بین‌المللی بهائی تصریح می‌کند که اگر حکومت ایران این سند مضرّ خطرناک را فسخ و باطل نسازد، به هیچگونه رعایت عدالتی در مورد بهائیان امید نیست."
جامعهء بین‌المللی بهائی همچنین اخیراً چندین سند و نامهء دیگر دریافت داشته که به وضوح سیاستی را که در نامهء ۲۰۰۶ ذکر شده به طور جدّی به مورد اجرا می‌گذارد.
این اسناد عبارتند از:
– نامهء دوم و پیگیری نامهء دفتر حراست مرکزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به تاریخ ۱۷ مارچ ۲۰۰۷ خطاب به مقامات دانشگاه پیام نور که آنها را به "جلوگیری از ثبت نام متقاضیان بهائی" مأمور می‌کند.
– نامهء ۱۸ می ۲۰۰۷ از دفتر آموزش عالی و مشاوره تحصیلی در دانشگاه گیلان به مدیریت امور تحصیلی دانشگاه و تقاضای اخراج فوری یک دانشجوی بهائی
– نامهء ۲۷ می ۲۰۰۷، باز هم از طرف دفتر آموزش عالی و مشاورهء تحصیلی دانشگاه گیلان، به دانشجوی بهائی مذکور در بالا و اعلام به او که "فاقد شرایط لازم" مذکور در یادداشت ۱۹۹۱ گلپایگانی جهت تحصیل در دانشگاه گیلان است.