چوبهای دوالف بر سر آزادی خواهان
دوالف ابزاری است که عوامل علی خامنه ای برای سرکوب آزادی خواهان از آن بهره برده اند، همانند زندان قرچک، تهران بزرگ،شیبان ،عادل آباد، مرکزی سنندج و دیگر بازداشتگاه ها ، خانه های امن و بندهای فوق امنیتی که البته هدف نهادهای امنیتی از بازگرداندن زندانیان سیاسی به این بندهای فوق امنیتی تشدید فشار بر زندانیانی است که در برابر ستم و فساد خاموش نمی مانند ؛در واقع تلاشی بیهوده از عوامل خامنه ای برای شکستن نشکستنی ها …
دیگر هدف نهادهای امنیتی از این شکل تشدید شکنجه ،ایجاد هراس برای سایر زندانیان با این پیام است که انتقاد به عملکرد عوامل حاکمیت عواقبی همچون تبعید ، ضرب و شتم و پرونده گشایی و انتقال به بندهای فوق امنیتی را به همراه دارد.
این شیوه از سرکوب ، اگر چه از آغاز حاکمیت عمامه بر سران اجرا شده اما به ویژه پس از قیامهای مردم از ۹۶ تا ۹۸ تبدیل به رویه ای برای سرکوب زندانیان منتقد و به ویژه زندانیان سیاسی مقاوم شده است.
ضرب و شتم و تبعید و انتقال به سلولهای انفرادی در چند ماه گذشته نمونه های فراوانی داشته است:
زینب جلالیان ، مریم اکبری منفرد ، سهیلا حجاب، رضامحمد حسینی، آرشام رضایی ، مهدی مسکین نواز ، مجید اسدی، پیام شکیبا ، محمد امیر خیزی، کورش باقری ، آتنا دایمی از جمله زندانیان سیاسی هستند که مورد این تشدید شکنجه و آزارها، پرونده سازی ها و انتقال به بندهای فوق امنیتی قرار گرفته اند.
یکی از موارد اخیر نیز خانم گلرخ ایرایی است که از چهل روز پیش تاکنون به دوالف منتقل شده و تحت بازجویی است و در سلولهای این شکنجه گاه محبوس شده و حتی از ملاقات و تماس با خویشاوندانش محروم است‌ .
گلرخ ایرایی که به همراه همسرش آرش صادقی از سالها پیش مورد آزارهای وزارت اطلاعات و سپاه پاسداران قرار گرفته اند و جوانیشان در زندانهای خامنه ای و دور از هم می گذرد.
و دلیل این مجازات دفاع آنها از حقوق ستمدیدگان و تلاش برای نجات سرزمینشان است.
گلرخ ایرایی که توسط قرارگاه ثارالله و به دلیل فعالیتهای انسان دوستانه و آزادی خواهانه اش بازداشت و طی روندی ناعادلانه محاکمه شد و حتی عوامل سپاه به همین میزان مجازات قانع نشدند و بارها او را در حین تحمل حبس نیز آزار داده اند و خانواده ی او نیز از این آزارها در امان نبوده اند و هنوز تهدید می شوند.

نخستین نکته که در مورد او و تمام کنشگران مدافع حقوق بشر و زندانیان سیاسی صادق است اینکه
او هرگز مرتکب جرمی نشده است و به هیچ جا وصل نیست مگر به وجدانش …

درد یابی کنید و درد جوانی که از فقر و بیکاری رو به اعمال خلاف قانون می اورد را بفهمید.
زندان راهگار نیست، زندان درمان نیست بلکه خود درد است و سرطانی بی درمان …

بنابراین
ما امضا کنندگان این بیانیه ضمن محکوم کردن اعمال خشونت آمیز نهادهای امنیتی مثل سپاه پاسداران و تمام ناقضان حقوق بشر که حق آزادی بیان و انتقاد را از مردم سلب کرده اند ،
نخست خواستار آزادی هرچه سریعتر خانم گلرخ ایرایی هستیم و همچنین از تمام مردم و به ویژه سازمانها و نهادهای مدافع حقوق بشر میخواهیم به اوضاع فاجعه وار زندانها در ایران تحت حاکمیت آخوند و سپاهی رسیدگی و توجه بیشتری کنند و علیه ستم به کنشگران سیاسی در ایران به ویژه زندانیان سیاسی اقداماتی درخور انجام دهند.
و به مردم یادآوری می کنیم که امروز دغدغه اصلی ما ، کمبود اصلی ما ، نیاز ما ، حق ما و مهمتر و فراتر از همه
” تکلیف ما ” “آزادی ” است
،
اگر فریاد میکنیم
گلرخ ، آرش، پیام، آرشام، رضا ، امیرحسین، سمانه و….
را آزاد کنیم یعنی فریاد میزنیم
ایران را آزاد کنیم
، بشریت را از این شنجه گران رها کنیم