سازمان عفو بین‌الملل و وزارت امور خارجۀ ایالات متحده، خواستار لزوم آزادی زندانیان بهائی در ایران شدند
ژنو
٢٩ ژانویه ٢٠٠٨ برابر با ٩ بهمن ١٣٨۶
(سرویس خبرى جامعه جهانى بهائى)
با توجّه به درخواست اخیر وزارت امورخارجۀ ایالات متحده از دولت ایران مبنی بر لزوم آزادی زندانیان بهائی، سازمان عفو بین‌الملل، از طرف زندانیان، تقاضا نمود «اقدامی سریع و مبرم» برای آزادیشان بعمل آورند.
نوامبر سال گذشته سه نفر بهائی در ایران، در شهر شیراز، بازداشت شدند، و صرفاً در ارتباط با باورهای خود و عمل به اعتقادات آئین بهائی، دوران محکومیت چهارسالۀ خود را در زندان بسر میبرند.
آقای شان مَک‌کُرمِک، سخنگوی وزارت امور خارجۀ آمریکا، در تاریخ ٢٣ ژانویه ٢٠٠٨ اظهار داشت: «ما، با فوریت، از رژیم ایران میخواهیم که به آزادی افرادی که بدون طی مراحل قانونی و عادلانه بازداشت شده‌اند، ازجمله سه جوان معلم بهائی که در بازداشتگاه وزارت اطلاعات در شیراز بسر میبرند، اقدام نمایند.»
سازمان عفو بین‌الملل درخواست خود را در تاریخ ٢۵ ژانویه صادرکرد. در این درخواست از فعالان حقوق بشر در سراسر عالم تقاضا شده است که از طرف زندانیان بهائی مستقیماً با مقامات رسمی دولت ایران تماسِ کتبی حاصل نمایند، دلیل توقیف این افراد را جویا شوند و از آنان بخواهندکه زندانیان را مورد شکنجه و بدرفتاری قرار ندهند.
درخواست سازمان عفو بین‌الملل که در تاریخ ٢۵ ژانونه ٢٠٠٨ در سایت انیترنتیِ آن سازمان منعکس شده بیان میکند: «از ١٩ نوامبر سال ٢٠٠٧ میلادی تا به حال، هاله روحی جهرمی، رها ثابت سروستانی و ساسان تقوا، که هر سه بهائی‌اند، توسط وزارت اطلاعات در شیراز توقیف شده و در بازداشت بسر میبرند.
سازمان عفو بین الملل به مدافعین حقوق بشر توصیه میکند که «درخواست خود را به سریع‌ترین وجهِ ممکن به زبانهای فارسی، عربی، انگلیسی یا به زبان بومی خود ارسال دارند و در آن قید نمایند که ،چنانچه آنان به دلیلِ اعتقادشان به آئین بهائی توقیف شده باشند، سازمان عفو بین‌الملل آنان را بعنوان زندانی وجدان بشمار می‌آورد… و اگر دولت ایران قصد ندارد آنان را به جرمی واقعی و معتبر محکوم کند و یا فوراً برایشان محاکمه‌ای عادلانه تشکیل دهد، برای آزادی آنان اقدام کند» و «از مقامات بخواهند که زندانیان را مورد بدرفتاری و شکنجه قرار ندهند…»
متن درخواست سازمان عفو بین‌الملل ماجرای آن سه زندانی را چنین بازگو میکند که آنان سه نفر از ۵۴ نفر بهائی بودند که همگی در ماه می ٢٠٠۶ میلادی به علّت شرکت در امر آموزش کودکانِ تهی‌دست و محروم از مزایای اقتصادی و اجتماعی در شیراز بازداشت شدند.
تعداد کثیری از آن ۵۴ بهائی پس از چند روز آزاد شدند، درحالیکه خانم روحی، خانم ثابت و آقای تقوا برای حدود یک ماه بازداشت بودند. سپس، در ماه آگوست ٢٠٠٧ میلادی از طرف یکی از دادگاه‌های محلی به ۵٣ نفر از دستگیرشده‌گان اطلاع داده شد که آنان به «جرائم مربوط به امنیت ملی» متهم شده‌اند.
علاوه براین، خانم روحی، خانم ثابت و آقای تقوا به چهار سال زندان محکوم شدند، اگرچه به قید وثیقه درخارج از زندان بسر می‌بردند. سپس در ١٩ نوامبر ٢٠٠٧ میلادی با تلفن به آنان گفته شد که برای پس گرفتن اشیائی که در ماه می ٢٠٠۶ ضبط شده بود به دفتر وزارت اطلاعات درشیراز مراجعه کنند. ولی درعوض به زندان منتقل شدند.
جزئیات بیشتر
در متن درخواست گفته شده: «هنگامیکه آن سه نفر به منزل مراجعت ننمودند، خانواده‌هایشان، که آنان را تا محل زندان همراهی کرده بودند، پاسخ‌های ضد ونقیضی از مقامات اطلاعاتی دریافت کردند. در ابتدا، مقامات دولتی سعی کردند ادعا کنند که آن سه نفر اصلاً وارد ساختمان نشده‌اند، با اینکه خانواده‌هایشان دیده بودند که آنها وارد ساختمان شده‌اند. بالأخره به آنان اطلاع داده شد که آن سه نفر در دفتر وزارت اطلاعات در شیراز بازدداشت شده‌اند."
سن زندانیان در متن درخواست چنین ذکر شده: خانم روحی ٢٩ ساله، خانم ثابت ٣٣ ساله و آقای تقوا ٣٢ ساله.
طبق سایت اینترنیتی سازمان عفو بین‌الملل، درخواستِ اقدام سریع و مبرم از طرف این سازمان به شبکه‌ای که حاوی بیش از٠٠٠ ,١٠٠ فعال حقوق بشر در٧٠ کشور است، مخابره می‌شود.
دیان علائی، نماینده جامعۀ بین‌المللی بهائیان در سازمان ملل متحد در ژنو اظهار داشت که این دفتر عمیقاً نگران آسایش و رفاه این سه زندانی بهائی است.
وی گفت: «ما امیدواریم که درخواستِ اقدامِ سریع و مبرمِ سازمان عفو بین‌الملل، بعنوان اخطاری از جانب مدافعین حقوق بشر در سراسر دنیا، به بازداشتِ غیرعادلانۀ این زندانیان پایان دهد.
خانم علائی اظهار داشت که درخواست سازمان عفو بین‌الملل از این نظر بسیار به موقع است که پای آقای تقوا، در اثر سانحۀ اتوموبیل، پیش از زندانی شدن ایشان صدمه دیده است و نیاز به معالجه پزشکی دارد.
خانم علائی اضافه کرد: «صدمۀ وارده بر پای ایشان شدیداً جدی وتوأم با درد بسیار است. و حال معلوم شده که آقای تقوا، برای برداشتن گیره فلزی که قبلا ً درپای ایشان نصب کرده‌اند، نیاز به جراحی دارد.»
خانم علائی اشاره کرد که اتهامات علیه این سه نفر ربطی به مسائل مربوط به امنیت ملی ندارد، و تماماً ناشی از اتهاماتی است که دادگاه، تحت عنوانِ مبادرت به «تبلیغ غیر مستقیم» آئین بهائی، به آنها وارد کرده است.
خانم علائی گفت: «درحقیقت این سه نفر، با استفاده از برنامه‌ای آموزشی که تأکید بر خصائل اخلاقی دارد، در امر کمک و مساعدت به کودکان تهی‌دست و محروم از مزایای اقتصادی و اجتماعی در شهرشان فعالیت می‌کردند.
«اینکه دولت چنین فعالیتی را نوعی تهدید بداند حیرت انگیز است – واینکه اقدام به چنین فعالیتی منجر به محکومیت به زندان درازمدت بشود، کاملا ً بیجا و باورنکردنی است.»
خانم علائی گفت: «شکی نیست که این سه نفر زندانی وجدانند، و صرفاً به دلیلِ اعتقاد و عمل به شعائر آئین بهائی زندانی شده‌اند به این دلیل که بعضی از همکارانشان که در ماه می ٢٠٠۶ دستگیر شدند، بهائی نبودند و آن افراد طی یک روز آزاد شدند و هرگز مورد اتهام قرار نگرفتند.»
بیانیۀ وزارت امور خارجۀ ایالات متحده همچنین «مرگ مظنون» ابراهیم لطف‌اللهی، دانشجوی کُرد ایرانی را که در تاریخ ۶ ژانویه توسط وزارت اطلاعات توقیف شده بود، مورد توجّه قرار داد. آقای مَک‌کُرمِک اظهار داشت: «ما ازمقامات ایرانی میخواهیم که در این مورد، تحقیقات کاملی بعمل آورند. ایشان همچنین از تداوم توقیف سه دانشجوی دانشگاه امیرکبیر اظهار نگرانی کرد.
متن درخواست سازمان عفو بین‌المللی را میتوانید در این سایت بخوانید:
http://www.amnesty.org/en/report/info/MDE١٣/٠١٧/٢٠٠٨
بیانیۀ وزارت امور خارجۀ ایالات متحده را میتوانید در این سایت بخوانید:
http://www.state.gov/r/pa/prs/ps/٢٠٠٨/jan/٩٩۶٣٢.htm