گلرخ ایرایی از زندان اوین: خلا حمایت مالی از اعتصاب‌کنندگان مهمترین عامل عقیم گذاشتن اعتراضات است
مشت محکم سیستم بر پیکره‌ی اعتراضات کارگری و اخراج چند هزار کارگر در آستانه‌ی روز جهانی کارگر پیش از هر چیز گویای عدم امنیت شغلی کارگران و بی‌اهمیت بودن معاش زحمت‌کشان و خانواده‌شان نزد کارفرمایان و صاحبان سرمایه و کاسبان سود است.
این در حالی اتفاق می‌افتد که کارگران در اعتراض به شرایط نامساعد موجود خواسته‌های صنفی خود را مطرح کرده، خواستار حق و حقوق معیشتی خود بودند.
دست کشیدن از کار بدون اعمال خشونت و تنها برای بهبود شرایط زیستی با سخت‌ترین پاسخ مواجه می‌شود.
بریدن نان!
آن هم در چنین شرایطی که اقتصاد متلاشیِ جمهوری اسلامی سفره‌ی کارگر را به حداقلِ ممکن کوچک کرده است.
کارگرانِ پیشرو و حامیان‌شان طی سالهای اخیر با انواع ارعاب و تهدید و شکنجه و حبس‌های طویل‌المدت وادار به سکوت و گوشه‌نشینی شدند و سیستم با ایجاد جریانات موازیِ فعالین کارگری اقدام به چهره‌سازی و تخریب جریانات کارگری نمود تا صدای اعتراضات شنیده نشود و بهره‌برداری از کارگران بیش از پیش میسر شود.
سران کشور در حالی نشست با کارگران را در روز جهانی کارگر برگزار می‌کنند که صفوف شرکت‌کنندگان مملو از یقه‌سفیدهایی با چهره‌های امنیتی‌ست که بویی از دردهای زحمت‌کشان نبرده‌اند و هدف‌شان از صف‌آرایی در چنین جایگاهی دامن زدن به فاشیسم حکومتی و پنهان کردن حقیقتِ تلخِ در جریان است.
برای درمان این درد که فراتر از تاریخ و جغرافیای ماست نمی‌توان فقط به ریشه‌یابی آنچه تحمیل می‌شود پرداخت.
عدم امنیت شغلی توسط سیستم تحمیل شده است و زحمت‌کشان با دغدغه‌ی معاش دست و پنجه نرم می‌کنند.
خلا حمایت مالی از اعتصاب‌کنندگان مهمترین عاملی‌ست که اعتراضات را عقیم می‌گذارد و مانع از پیوستن دیگران به صفوف معترضانی می‌شود که می‌توانند اعتصابات سراسری را رقم بزنند.
در چاره‌جویی و پاسخ به چه باید کرد در چنین مقطعی باید در تدارک حمایت مالی از کارگران در حین اعتصابات بود.
اعتصاب کارگران چرخ‌های فرسوده‌ی اقتصاد را به طور قطع از کار می‌اندازد و این ضربه‌ی سنگینی بر پیکره‌ی استبداد خواهد بود.
تشکیل صندوق‌هایی در حمایت از کارگران در زمان اعتصاب و جلب حمایت مالی با خاستگاه طبقاتی و پشتیبانی از کارگرانِ معترض اولین گام در شکل دادن به اعتصابات سراسری‌ست.
اعتصاب‌هایی که بدون آن گذر کردن از این پیچِ سختِ تاریخی میسر نمی‌شود.
گلرخ ایرایی
۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۲
زندان اوین