ایران، سرزمین راستان
طلوع گاه تمدّن، خاک ایران،
مهد عرفان،
خطۀ آزادگان.
سرزمین یادها،
آشوب‌ها، فریادها.
مرکز اندیشه‌های راستین،
یکه تاز عهد دیرین،
رشگ فردوس برین، ایران زمین.
چشمۀ پاک جهان باستان،
سرزمین راستان.
زنده با اندیشۀ زردشت،
با پندار نیک، بود ایران
رهبر فرهنگ دوران.
رهنمایش نور یزدان،
تابش اندیشه‌هایش
روشنی بخش جهان . . .
چرخ دوران گشت،
طی شد آن زمان،
بس دریغا!
شد اسیر پنجۀ اهریمنان.
عزت و فخر کهن برباد رفت،
بر همه آزادگان بیداد رفت.
دورۀ جهل و تعصّب دررسید،
آنهمه آزادگی، فرزانگی شد ناپدید . . .
چند گاهی ماند در این تیرگی،
نابسامانی، پلیدی، خیرگی،
تا که دیگر بار،
خورشید حقیقت شد پدیدار. . .
گشت ایران
مهد پاک امر یزدان.
چونکه نور ایزدی تابنده شد،
فخر دیرین بار دیگر زنده شد. . .
حوریوش رحمانی