در رابطه با جنجال مرتبط با مقالۀ "تحفه"
سردبیرنگاه
همه چیز را همگان دانند و همگان هنوز از مادر نزاده اند. (بزرگمهر)
با پوزش از عزیزان خواننده و همراه که شاهد چنین جریاناتی هستند.
ماوقع از این قرار است که مقاله ای توسط نویسنده ای به سایت نگاه فرستاده شد و نصب گردید. این مقاله، مقاله یکم از یک سری مقاله ها به نام "بهائیان چه تحفه ای برای ایران دارند" است که در آن نویسنده برخی از آموزه های بهائی را در راستای ایران امروز معرفی و برخی ایرادات و کلی گرایی های دیگران در برابر ادیان دیگر را بررسی کرده است. خبرگزاریهای رسمی و نیمه رسمی ایران از دیروز شنبه شروع به چاپ یک سری مقاله تُند بر ضد جامعه بهائی و شخص نویسنده کردند.
توضیحاً اضافه می کنم که سایت نگاه یک سایت رسمی جامعه بهائی نیست بلکه سایتی برای بحث و گفت و شنود پیرامون آموزه های بهائی و تاریخ آن است. سایت نگاه از غیربهائیان و از مخالفان دین بهائی نیز مقاله و کامنت منتشر می کند و سعی بر این است که دست نویسندگان در ارائه آراء شان باز باشد. البته در هر موردی خطر تُندروی یا زیاده روی در مقاله ها و اظهار نظرها بخصوص که برخی از مواقع گفت و شنودها جنبۀ فرسایشی پیدا می کند. ولی چون سایت نگاه سعی بر بازنگاهداشتن بحث و شنیدن مواضع مختلف دارد لحن و محتوای مقاله ها کنترل نمی شود.
آنهایی که مایل هستند با دیدگاه رسمی دین بهائی آشنا شوند می توانند به سایتهای رسمی جامعه جهانی بهائی مراجعه کنند. سایت نگاه هیچ وابستگی مستقیم و رسمی به جامعه جهانی بهائی ندارد و فعالیتی خودجوش برای ایجاد فضایی گرم و دوستانه برای بحث و گفتگو است. البته دبیران سایت بهائی هستند ولی سایت نظر رسمی جامعه جهانی بهائی را منعکس نمی کند. در هیچ جای سایت نیز چنین رابطه ای مذکور نیست. اگر در مقاله های سایت افراط یا تفریطی هست بیانگر ذوق شخصی و سلیقه و اندیشۀ مستقل نویسندگان بهائی و غیر بهائی است. این شاید بار اولی باشد که ارگانهای رسمی از سایت نگاه خُرده می گیرند ولی اتفاقاً بیشتر انتقاداتی که متوجه سایت می شود از سوی خود بهائیان است که از منعکس شدن لحن تند کانتها یا مقاله های ضدّ بهائی یا مثلاً اینکه برخی از نویسندگان واژۀ حضرت را برای پیامبرشان نمی آورند دلگیر و ناراحت می شوند. این هم هزینه ای است که دبیران سایت برای ایجاد فضایی آرام ولی باز، پرداخت می کنند.
فعلا با تقاضای نویسنده مقالۀ ایشان از سایت برداشته شده است تا با تجدید نظر نصب شود. ولی قضاوت عجولانه خبرگزاری های رسمی و غیر رسمی ایران را نیز درست نمی دانیم. جامعه ایران نباید برای فضای آزاد گفت و گو هزینه ای پرداخت کند.
البته از اینکه به حساسیتهای اعتقادی بجای برخی همراهان و رسانه های ایران بی احترامی شده پوزش می طلبیم.