به پاسداشت آیت الله منتظری
فاران دوستی
۳۰ اذر ۸۸
روز گذشته پس از یک شب بیخوابی و مشغله فکری و جسمی بسیار، حدود ساعت ۳ بعد از ظهر بود که پشت کامپیوتر نشستم تا لحظاتی چند به کمک تکنولوژی ( اینترنت ) از دنیای شلوغ روزمره گریزی به دنیای دیگر زنم و چند لحظه ای فراموش کنم کجایم اما ایمیل دوستی ناگهان میخکوبم کرد : ” آیت الله منتظری در گذشت ” برای اطمینان از اعتبار آن به سایتهای مختلف خبری سرزدم ، خبر صحت داشت . مثل این بود که آب یخی بر رویم ریخته شده باشد پس از چند لحظه سکوت اولین کاری که کردم فرستادن اس ام اس به همسرم – یعنی عزیزترین فرد زندگیم – بود که ” آیت الله منتظری درگذشت روحش شاد ” بعد از این اس ام اس بود که دیگر راحت شدم مانند این بود که بار سنگینی از دوشم برداشته شده بود چرا که در غم سنگینی با کس دیگرشریک شده بودم .
شب که مصاحبه آیت الله را با عمادالدین باقی شنیدم بار دیگر چشمانم پراز اشک شد ولی این اشک فقط برای درگذشت یک فرد نبود چرا که می دانم هر آمدنی در این دنیا با رفتنی بدرقه خواهد شد اما این رفتن ، رفتنی عادی نبود رفتن انسانی بود که بحق از شریفترین مردمان زمانه اش محسوب می شد . عالمی که علمش ، حجابش نگردید و در عوض ابزاری برایش شد تا با آن ، فریاد عدالت وآزادی را بلند کند . فقیهی که می توانست سکان رهبری ایران را در دست گیرد و از کلیه نعم مادی آن برخوردار شود ولی به جای آن به ریخته شدن خون جوانان وابسته به حزبی که در کشته شدن فرزندش دست داشت ، معترض گردید و همین اعتراض ، وی را از همه مناصب حکومتی دورش کرد . روحانی مسلمانی که برای اولین بار در تاریخ ایران زمین ، تابویی بزرگ را شکست و فتوای قائل شدن حق شهروندی به بهاییان ایران را صادر کرد . شجاعت و آزاد اندیشی مرحوم منتظری چه در دوران شاه سابق و چه در دوران پس از آن همواره زبانزد همگان بوده است . تا آنجا که دانسته ام و خوانده ام هیچگاه از مواضع حق خواهانه و عدالت گسترش ، قدمی پس نزد ( دفاع جانانه مرحوم آیت الله منتظری از مردم ایران در واپسین روزهای عمرش همه مؤید این گفتار است ) . هنوز ورق به ورق خاطرات وی جلوی دیدگانم می باشد که چگونه کشاورز زاده ای فقیر پله های ترقی و مدارج علمی را طی می کند تا به بالاترین مرجع حوزه علمیه تبدیل می شود و جالب آنکه در این مسیر همواره ندای آزادگی را هم سر می دهد که به همین بهانه سالهای متمادی را در زندان و تبعید می گذراند .
” آیت الله منتظری را دوست داشته و خواهم داشت ” و این سخن یک فرد ایرانی ولی غیر مسلمانست و چه زیباست که یک مجتهد اسلامی اینچنین مورد توجه یک غیرمسلمان قرار می گیرد و این نیست چیزی جز دوری مرحوم منتظری از تعصب یعنی همان پدیده شومی که موجب اکثر جنگها و دشمنیهای تاریخ بشریت شده است .
باشد که همه از منتظریها یاد بگیریم و از خط کشی بین انسانها پرهیز کنیم و حقوق همه را صرفا فقط بخاطر انسان بودنشان محترم و بحق بدانیم . خودی و ناخودی در دید خالق جهان وجود ندارد همه مخلوق اوئیم و باید از حقوقی که او برای بندگانش قرار داده برخوردار باشیم . مسیحی ، یهودی ، مسلمان و بهایی حتی غیر مذهبی و لا مذهب همه بندگان یک خدای واحدند وآنکه بتواند به همه انسانها به دور از باور و عقیده شان وقع و ارزش نهد مطمئنا نامی جاودان در تاریخ از خود به یادگار خواهد نگاشت و ” منتظری ” اینچنین بود . روحش شاد