امسال هفت شیر به جای هفت سین
کیوان
دانید که از دیرباز ایرانیان نوروز را جشن همی گیرند و در درازای تاریخ کهن این سرزمین، با آن که اقوام دیگر هجوم‌ها آوردند و عیدها و جشن‌های دیگر ملّی یا مذهبی یا قومی برپا داشتند نتوانستند از دل و جان مردمان این سرزمین این عید شادی‌بخش را برانند و دیگری را جایگزین آن سازند. این آخرین نیز توانش بدانجا نرسید که پای بر جای پای دیگر اقوام بگذارد و آن را نابود سازد فقط سند آن را به نام خود زد و رنگی از مذهب بر آن ریخت که بگوید اگرش گرامی می‌دارم از بهر آن است که سرآغازش آئین من است که ادّعایی به پایه است که همگانش نیک بر آن آگاهند. این مقدّمه از مترجم بود و آنچه کیوان، از سایت Kids Side by Side نوشته ذیلاً برگردان فارسی‌اش ذکر می‌شود.
بهائیان جهان نوروز را آغاز تقویم بهائی دانند و پایان ماه روزه و امساک خود تلقـّی کنند و به کمال شادمانی و سرور و وجد و حبور و شعف موفور آن را جشن گیرند و کارهای روزمرّه تماماً کنار بگذارند و به شادی و شادباش گفتن بگذرانند که دلها را همواره مملو از سرور خواهند و حزن و غم را از آن جایگاه رانده طلبند.
بهائیان ایران، دلگرم به طریقه‌ای که طلعات مقدّسۀ این آئین الهی، حضرت باب، حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء نوروز را از روزهای خداوند و به اصطلاح یوم‌الله محسوب می‌داشتند و حتّی در زندان و تبعید آن را جشن می‌گرفتند، این روز را گرامی می‌دارند. به بهائیان توصیه شده که در این روز برای تکریم هرچه بهتر و بیشتر آن به کارهای نوع‌دوستانه دست بزنند، دستگیری کنند، افتاده‌ای را بر پای دارند، اشکی از رخسار غمگینی بزدایند، دلی را از چنگال تیرگی اندوه برهانند، نیازمندی را بی‌نیاز کنند، محروم از تحصیلی را به سرپناه کسب علم رهنمون سازند و خلاصه همه را به رحمت خدا امیدوار بل مطمئن سازند تا که دشواری‌های زندگی را به هیچ گیرند و در جادّۀ بی‌پایان مسرّت جاودان قدم گذارند. تاریخ این آئین مبین دربارۀ هر عملی که ناشی از محبّت قلبی و مهر بی‌پایان مکنون در دل و جان و حسن نیت است با ما سخن می‌گوید و رابطۀ آن را با این روز فیروز فاش بیان می‌کند.
از دیرباز در این سرزمین کهن سفره‌ای می‌نهادند و هفت قلم نمادین از اشیاء را بر آن می‌گذاشتند که هر یک گویای رسیدن بهار و آغازیدن دوبارۀ زندگی و دویدن خون حیات در رگهای جهان است. این هفت چیز را نام چنان بود که با “سین” شروع می‌شد و داستان‌های بسیار از بهر آن باز گفته‌اند که چرا این حرف برگزیده شده است. در آغاز حرف “شین” بود و سپس به “سین” بدل شد و آنچنان جای پای خود محکم ساخت که به مرور زمان هیچ چیز جای آن نتوانست بگیرد و جزو رسوم نوروز باقی ماند. امروز، بیشتر ایرانیان، سفرۀ رنگارنگ هفت‌سین بچینند و علاوه بر آن شمع‌ها گذارند که نشانی از نور خدا دارد، کتاب دعایی گذارند که کلام خدا دارد، تا همواره به یاد خدا باشند که یادش مسرّت به دل و جان ریزد و غم بزداید و دشواری از خاطر ببرد و امید به جایش بنشاند. ماهی زرّین گذارند که نمادی از زندگانی است و شیرینی گذارند که با دیگر کسان چگونه رفتار کنیم و تلخی‌ها از ژرفنای دل یکدیگر پاک سازیم و کام یکدیگر شیرین نماییم. دوستان و خانواده گرد هم آیند در آن ساعت که کرۀ زمین شتابان از نقطۀ اعتدال بهاری بگذرد و گویند که سال تحویل شد و کهنه به پایان رسید و نو از راه برسید و در آن ساعت آرزوها بهر یکدیگر نمایند و بهترین‌ها را بخواهند و کدورت‌ها از دل برانند و زیبایی‌های مهر و محبّت را جایگزین زشتی‌های دلخوری‌ها نمایند؛ اگر کردار و گفتاری ناخواسته از دوست و خویشی دیده باشند به فراموشی جاودانی‌اش بسپارند تا دیگر به یاد نیاید و خاطرشان را آزرده نسازد.
حال که لحظات پایان زمستان نزدیک می‌شود و نقطۀ اعتدال بهاری را به دیدۀ ظاهر نیز توان دید، آنگاه که بر سر سفرۀ هفت سین بنشینیم، و سال نوین بهائی، این نوروز دل افروز را جشن بگیریم، کلّیه زندانیان را به یاد آریم و هفت تن یاران ایران را به نمایندگی از تمامی آنها به عنوان “هفت شیر” در دعاهای خود به یاد آوریم و از برای جمیع زندانیان آرزوهای زیبا نماییم و به درگاه خدایمان تقدیم کنیم. این هفت شیر که نمادی از شهامت و محبّت الهی هستند، گویای جمیع زندانیان مایند که، با شجاعت، ستمِ رفته بر خود را پذیرا شدند و خشنود به خواستۀ خدای گشتند. همیشه شادمان باشید.