از اطلاع رسانی ترس دارند

گزارش نقض حقوق اقلیت های مذهبی در هفته ای که گذشت

۱۲ اسفند ماه تا ۱۹ اسفند ماه ۱۳۹۰

نگارش: فرزان فرامرزی

آخرین روزهای هفته ی گذشته مصادف بود با روز زن. اگر چه موضوع روز زن، شاید کمی بی ارتباط با این مقال باشد، اما باید در نظر داشت که در جمهوری اسلامی زنان بعنوان اقلیت جنسی شناخته می شوند و از حداقل حقوق و آزادی های فردی مانند انتخاب نوع پوشش نیز محروم هستند.

در روز جهانی زن، ۳۴ زن در ایران زندانی بودند که از این میان، مهوش ثابت و فریبا کمال‌آبادی از مدیران سابق جامعه‌ی بهائیان در ایران با ۲۰ سال زندان برای هر کدام، از جمله زنانی بودند که به جرم عقیده و پایداری بر عقیده، از جمله زنانی بودند که با سنگین ترین حکم صادره در زندان به سر می برند.[۱]

در هفته ی گذشته، بی خبری از یک زندانی زن، منجر به نگارش نامه ای سرگشاده از سوی همسر این زندانی و اعتراض به وضعیت موجود شد. مهرزاد محب‌پور همسر مژگان عمادی، زندانی بهائی ساکن شیراز که در جریان بازداشت گروهی ۱۱ تن از بهائیان در شیراز در تاریخ ۱۴ بهمن ماه ۱۳۹۰ بازداشت شد[۲]، در قسمتی از نامه خود نحوه ی بازداشت و رفتار مامورین را این گونه توضیح می دهد:

“ورود ناگهانی و غیر قانونی چهار مامور به خانه‌ات که حتی از نشان دادن کارت شناسایی خود و حکم بازداشت قانونی تایپ شده با مهر دادگستری به تو دریغ می‌کردند و گذشت دقایقی که تو آن‌ها را با سارقین مسلح اشتباه گرفته بودی و بیهوده تلاش می کردی خانواده‌ات را از دستشان نجات دهی، در شکسته اتاق خوابت، زمانی که همسرت می‌خواست به پلیس زنگ بزند و آن‌ها با شکستن این در اجازه این کار را به او ندادند! جای خالی کتاب‌ها و عکس‌هایی که برای تو مقدس بودند و هستند، صدای شیون فرزندانت که وحشت زده گریه می‌کردند و از آنها می‌خواستند که با پدرشان کاری نداشته باشند…[۳]“

اما شرح بازداشت دو شهروند زن بهائی در مشهد، در نوع خود جالب توجه است. ابتدا مامورین امنیتی بامداد روز چهارشنبه وارد منزل حوریه محسنی و نگین احمدیان، می شوند و قصد بازداشت این افراد را داشتند که به دلیل عدم حضور این دو در منزل، موفق به انجام این کار نمی شوند؛ سپس مامورین امنیتی از خانواده‌های ایشان می خواهند که با ایشان تماس بگیرند و از آنها بخواهند که به منزل بیایند! در این فاصله مامورین البته بیکار نمی نشینند و در همین فاصله با تفتیش منزل، کامپیوتر، لپ تاپ، انواع سی‌دی و تصاویر مذهبی ایشان را ضبط کرده‌اند. پس از رسیدن حوریه محسنی و نگین احمدیان به منزل، مأموران آنها را بازداشت کرده و تا این لحظه، خانواده‌ها خبری از وضعیت ایشان ندارند.[۴]

لازم به ذکر است که پدر نگین احمدیان، عزت الله احمدیان ۱۸ روز قبل به همراه چندین شهروند بهائی دیگر بازداشت شده بودند.

هنوز بهائیان بازداشت شده در مشهد و شیراز آزاد نشده اند که خبر می رسد ۱۴ شهروند بهائی در قروه به اداره اطلاعات این شهر احضار شده اند[۵]! سمیرا خادم و مادرش، آقای لقایی، همسر و پسرش، کامبیز اقدامیان، همسر، دو پسر و دامادش، بهنام اقدامیان و همسرش، فائز صالحی و همسرش و نیز پگاه عزتی از افرادی هستند که در شهرستان قروه سنندج مورد بازجویی مامورین اطلاعات قرار گرفته اند.

از این افراد سوالاتی در مورد جلسات بهائی در قروه، افراد شرکت کننده، نحوه اداره جلسات، نام بستگان خارج از کشور، درآمد این افراد، ارتباط ایشان با افراد غیر بهائی و تمایلشان به رفتن به خارج از ایران مورد پرسش قرار گرفته است.

هنوز معلوم نیست که نقشه ی حکومت از شروع بازداشت های گسترده و سازمان یاقته در شهرهای مختلف ایران چیست. اما هر چه که هست، چنین بازداشت هایی کاملا سازماندهی شده و با برنامه می باشد؛ همچنین باید منتظر ماند و دید که هدف حکومت از چنین بازداشت هایی چیست.

اما این تنها بهائیان نیستند که این روزها، با خطر بازداشت گروهی دست و پنجه نرم می کنند. به نقل از گزارشگران آژانس خبری مسیحیان ایران، محبت نیوز، عنایت جعفری، یکی از نوکیشان مسیحی است که در پی بازداشت گسترده مسیحیان فارسی زبان در اصفهان، توسط ماموران امنیتی در منزلش بازداشت شد و علیرغم دو هفته که از بازداشت ایشان می گذرد، نه تنها از وضعیت ایشان بلکه از اتهاماتی که منجر به بازداشت وی شده است نیز اطلاع دقیقی در دست نیست و مسئولان در این خصوص  حتی حاظر به پاسخگویی نیستند.[۶]

نکته ی جالب در مورد این زندانی این است که این نخستین بار است که نام وی در لیست بازداشت شدگان مسیحی در حوادث اخیر اصفهان پس از گذشت دو هفته اکنون منتشر می گردد؛ و دلیل آن هم این است که مامورین امنیتی ضمن تهدید همسر این شخص به خانواده وی وعده داده بودند که در صورت عدم اطلاع رسانی و انتشار خبر بازداشت در رسانه ها عنایت ظرف مدت کوتاهی آزاد خواهد شد، که البته این وعده دروغ بوده.

این رفتار مامورین، دو نکته را به ما یادآوری می کند که عدم اطلاع رسانی به هیچ عنوان به نفع زندانی نیست و این که حکومت از اطلاع رسانی ترس دارد و این کاری است که با شدت هرچه تمام تر، مخصوصا در مورد زندانیان باید تداوم داشته باشد.