تجربه حضور در کنفرانس جوانان

مونا

برای اولین بار در سیزدهمین کنفرانس جوانان آمریکا شرکت کردم. این کنفرانس در شهر کریستال سیتی آرلینگتن نزدیک واشنگتن دی سی در محوطه هایات هتل برگزار گردید. سه روز کامل آخر هفته به تاریخ ۱۶، ۱۷، ۱۸ آگست سال ۲۰۱۳ میلادی مطابق با ۲۵،۲۶،۲۷  مرداد ماه سال ۱۳۹۲ خورشیدی به این کنفرانس اختصاص داده شده بود. ۷۱۶ نفر از جوانان بین سنین ۱۵ تا ۳۰ سال در این کنفرانس شرکت کردند که ۱۵۲ نفر از آنان غیر بهائی بودند.

روز اول قبل از شروع کنفرانس یعنی قبل از ساعت ۹ صبح در قسمت لابی هتل بودم و به جوانانی که با شور و خوشحالی خیلی زیاد از مسافت های دور رسیده بودند نگاه می کردم. در چشمان آنها شوق دیدار دوستان قدیمی موج می زد. شور و حال عجیبی در سراسر هتل حکم فرما بود. در مکالمات بین جوانان علاوه بر تجدید خاطرات قدیمی، سوال راجع به اینکه چه اتّفاقی قرار است در این سه روز بیفتد هم به گوش می رسید به طوری که هیجان آنها برای به ثمر رساندن هدف کنفرانس  به راحتی احساس می شد.

ساعت ۹ صبح شد، همه جوانان در سالن بزرگ تئاتر حاضر شدند. قسمت اول برنامه ها با خواندن دعا و مناجات آغاز گردید و به ترتیب تا آخر روز ادامه یافت. از مواردی که در این سه روز خیلی توجه من را به خودش جلب کرد نظم و برنامه ریزی بسیار دقیق این کنفرانس بود. در تمام طول این مدت جوانان این فرصت را داشتند تا انرژی و نشاط جوانی خودشان را در خلال برنامه ها حفظ کنند بدون آنکه کوچکترین آسیبی به نظم برنامه ها وارد شود.

مهمترین هدف این کنفرانس، تشویق و بوجود آوردن انگیزه در جوانان برای خدمت به عالم بشری بود که در این میان بیشتر بر گروه سنی نوجوانان اشاره شد. همچنین به جوانان تاکید شد که برای خدمت کردن نباید منتظر بوجود آمدن فرصت باشند بلکه هر زمان و در هر موقعیتی می توانند به همنوعان خودشان کمک کنند فقط باید دیدگاه خودشان را تغییر دهند. یکی از ناطقین در روز دوم کنفرانس داستان بسیار زیبایی تعریف کرد که در آن خدمت را به یک مسیر تشبیه کرده بود یعنی یک راهی که همیشه وجود دارد و انتهایی در آن نیست و فقط باید در آن قدم برداشت.

در روز سوم بعد از آنکه هر گروه فعالیتهای خود را به همه اعضای حاضر معرفی کرد وقت خداحافظی فرا رسید. هیجانی که در چشمان و صورتهای جوانان آشکارا نمایان بود حاوی دو معنا بیشتر نبود ؛ غم جدایی از دوستان قدیمی و جدید و اشتیاق شروع کردن فعالیتهایی که در این سه روز در گروه های کوچک خود برنامه ریزی کرده بودند.

انگیزه و مسئولیتی که به تک تک این جوانان در کنفرانس داده شد می تواند بنیانی از صلح و یگانگی در عالم بوجود آورد.