صادرات جشن و شادی به نقاط مختلف عالم را می توان از زیباترین هدایای فرهنگی به شمار آورد. شاید برای ما ایرانیان طرح این سوال جالب باشد که امروزه مردم در چند کشور دنیا و از چند قومیت و نژاد متنوع نوروز را با تمام وجودشان جشن می گیرند و فیروز می شمارند؟ آیا تنها در دو یا سه کشور فارسی زبان؟ یا در ده کشور که بیشترین جمعیت مهاجر فارسی زبان را دارند؟ و یا در بیست یا سی کشور؟
پاسخ صحیح ، عددیست چندین برابر اعداد عنوان شده! امروزه در بیش از دویست کشور جهان مردمانی از هر رنگ و قومیت و نژاد نوروز را جشن می گیرند و مقدس می شمارند. آیین بهایی که یگانه هدفش در متحد نمودن مردمانی از هر رنگ و نژاد می باشد ، نوروز را روز اول تقویم خود و طهران را به عنوان مبداء لحظه ی تحویل سال قرار داده است. از این رو نوروز و کشور ایران جایگاه ویژه ای در نظر بهاییان عالَم دارند تا آن جا که در آثار بهایی می خوانیم: “پاک یزدانا ، خاک ایران را از آغاز مُشکبیز فرمودی و شور انگیز و دانش خیز و گوهر ریز…” و در باره ی آینده ی ایران زمین می خوانیم که: “… جمیع اقالیم عالَم توجّه و نظر احترام به ایران خواهند نمود و به یقین بدانید چنان ترقّی نماید که انظار جمیع اَعاظم و دانایان عالم حیران ماند…”. این آیین که در حدود صد و هفتاد سال پیش در ایران متولد شد ، هم اکنون گسترده ترین آیین ِمتحد در دنیا به شمار می رود که در آن هیچ نوع دوگانگی و فرقه گرایی وجود ندارد در حالی که تقریباً تمامی نقاط و نژادهای گوناگون در دنیا را در بر می گیرد و آثارش به بیش از هفتصد زبان و گویش متداول ترجمه شده است.
برخی از باورهای آیین بهایی به شرح زیر می باشند:
لزوم کاهش صرف بودجه های هنگفت نظامی و مسابقات تسلیحاتی ، سپردن مسئولیت حفاظت از همه ی کشورها به دادگاه عالی و ارتش جهانی ، تخصیص بودجه به جهت آموزش و سوادآموزیِ اجباری ِعمومی ، آموزش زبان بین المللی به همه ی مردم در کنار زبان مادری ، لزوم پرداختن زنان و مردان به کار و هنر ، تساوی حقوق زن و مرد در شئون مختلف ، استفاده از پول واحد جهانی ، هدایت و هماهنگی امور جامعه در سطوح محلی تا بین المللی توسط نهادهای انتخابی به جای پیشوایان مذهبی ، دسترسی ارزان و فراگیر به یک سیستم مخابراتی و ارتباطی ، تربیت اخلاقی و روحانی در کنار تربیت جسمانی ، اعتقاد به این که دین باید مطابق علم و عقل باشد ، ترک هرگونه تعصبات ، داشتن بینش جهانی و نه قومیتی ، در نظر داشتن منفعت عمومی و نه صرفاً شخصی و بسیاری دیگر از تعلیماتی که مخصوص زندگی امروز بشر در نظر گرفته شده اند.
در باب نوروز و شمه ای از اقدامات شایسته در این روز فیروز در یکی از آثار بهایی چنین می خوانیم:
“…در چنین یوم مبارکی باید تأسیس ِمشروعی گردد که فوائد و منافع آن از برای ملّت دائمی ماند…پس باید دانایان تحقیق و تحرّی نمایند که احتیاجِ ملّت در آن روز به چه اِصلاحی است و چه امر ِخیری لازم و وضع چه اُسّی از اساس ِسعادت ِملّت واجب تا آن اصلاح و آن امر خیر و آن اساس در آن روز تأسیس گردد…در این دورِ بدیع ، هر عمل خیری باید عمومی باشد ، یعنی شُمول بر جمیع بشر داشته باشد ، اختصاص به بهائیان نداشته باشد…”
پندار کُردَنوه سی – نوروز ۱۳۹۵