در پی اعدام ٣٣ زندانی اهل سنت در زندان گوهردشت کرج، نامه ى مادر عبدالباسط و عبدالوهاب ریگی که به مادردو زندانی اعدام شده مادرشهرام و بهرام احمدی نوشته است.
«فریاد دردناکت برایم یادآور چهار آبان جنایتی چون جنایت امروز بود، دردت برایم درک کردنی‌ست و می‌دانم سخت است. من این لحظات را لمس نموده‌ام و می‌دانم با فریاد مظلومانه‌ات چه می‌گویی؛ عبدالباسطم چون بهرام تو زودتر پر کشید و هنوز به درد جدایی‌اش عادت نکرده بودم که خفاشان شب پرست با یورش شبانه به زندان مرکزی زاهدان وهابم و تعدادی از دوستانش را گلچین و به پای چوبه‌ی دار بردند. من هم چون تو در آن روز حتی جنازه‌اش را لمس ننمودم و نونهالم چون شهرام تو به گورهای بی‌نشان سپرده شد. و هنوز برایم مبهم است که چرا و به کدامین گناه فرزندانم مستحق اعدام بودند.
ابهامی که تمام خانواده‌های شهدا با آن دست و پنجه نرم می‌کنند… چنگال پلیدشان را به گلوی نونهالانمان فرو می‌برند تا به خیال باطل خویش نوای دلنشین توحید را خفه نمایند اما غافل از این‌که قطره قطره‌ی خون عزیزانمان باعث تنومندی درخت توحید خواهد شد. … از مرگ عزیزانمان در راه الله بیم نداریم و شکایت به درگاه الله می‌بریم از ظلم فرعونیان زمان در لباس ادعای عدل علی و امروز که تیغ بی‌عدالتیشان گلوی نازک فرزندانمان را برید به خدای قهار وامی‌گذاریمشان و باید که بدانند و به‌زودی خواهند دانست از آنچه بر سر ما آوردند خداوند غافل نیست.