پیشنهاد به منتقدین دولتی و سرشناس فیلم "سیصد"

امروز بعد از شنیدن خبری دربارۀ وضع کنونی جوانان، نوجوانان و کودکان بهائی در ایران همۀ وجودم پر از غم شد. فعّالیّت های برنامه ریزی شده برای آزار،اذیّت و توهین دانش آموزان بهائی در مدارس شروع شده. این هم کادوی عیدی این فرزندان خانواده هایی که نه آزاری به کسی رسانده اند و نه توهین و اذیّت را با مرام خودشون  همخوان میدونند. چه عدالتی

.

بیشتر از چند روز پیش نبود که خبری را در اینترنت خوندم در مورد فیلم جدیدی که ساخته شده به نام "سیصد"؛ و در آن ایرانیان باستان را انسانهای خشن، بی رحم، حیوان صفت و وحشی نشان داده که البتّه همون طوری که خیلی ها هم قبول میکنند مقصود این فیلم فقط نشون دادن یک داستان تاریخی به صورتی خیالی که با صحنه های  نوعی هالیوودی همراه است نبوده بلکه با این کار میخواهند ایرانی های امروز را پلید و عاری از صفات انسانی نشون بدهند. واقعاً باعث تأسّف است که جوامع غربی چنین برداشتی از ما دارند. خیلی از انتقاداتی که هموطنان عزیزمان دربارۀ این فیلم نوشته بودند را نیز خواندم که از حرارت و احساسات پر بود. انگار که به آنها خیانت شده، بزرگترین خیانت. لازم به ذکر است که  در این میان خیلی از غربیها نیز که آشنایی با تاریخ پرشکوه باستانی ایران را دارند، دراین دوراهه فکری مانده اند که چگونه از طرفی  در اخبار و رسانه های امروزی مواجه با چنین تصاویری از ایرانِ امروز میشوند و از طرف دیگر هم به دنبال نشانه هایی از تاریخ روشن ایران هستند.

مسئلۀ بسیار جالب توجّه برای من این بود که سخنگوی دولت ایران این فیلم رو شدیدن مورد انتقاد قرار داده و آن را جنگ روانی و فرهنگی علیه ایران خوانده. دلگرم کننده تر از آن، نماینده های مجلس هم از دیدن این فیلم گویا ناراحت شده اند و از کشورهای مسلمان دیگر خواسته اند که نمایش این فیلم رو ممنوع کنند. حقیقت رو بگم برای من تا حدّی تعجّب آور بود که سران دولتیمان خوششان نیامده که این طور به تصویر کشیده شده اند دقیقاً همزمان با موقعی که به خودشان اجازه داده اند که دانش آموزان بهائی را در مدارس متعدّدی در شهرستانهای مختلف این طور مورد بی احترامی، ظلم و اذیّت جسمانی و روانی قرار بدهند.

من دیدن این فیلم را به هیچ کسی که ایرانیان و تاریخ ایران را نمیشناشد توصیه نمیکنم ولی بر عکس به کسانی که ایران و ایرانیان را میشناسند توصیه میکنم. که شاید دیدن این فیلم این سؤال رو در ذهنمون به وجود بیاره که چطور شد که به این درجه رسیدیم که این طور باید در ذهن غربی ها شناخته بشیم. گذشتۀ ما کجا رفت؟ مگر پادشاهان ما نبودند که به مردم از ادیان مختلف محبّت کردند، پناه دادند، حتّی با این که از آن کشورهم نبودند؟  و مگر واقعاً این کار آنها باعث افتخار ابدی ما نخواهد بود؟ که مثلاً چنان پادشاهی داشتیم که نامش در کتابهای آسمانی ذکر شد. (بالاتر از این آیا تصوّر هم میشود کرد؟)

پس این گذشتۀ ما کجا رفت؟ آیا کسی نیست که در نهایت آرامش و احترام بگه که ای افراد سرشناسی که انتقاد فیلم "سیصد" را میکنید، بیایید قبل از این که این کار را بکنیم ریشۀ این خشونت و بی رحمی رو در اعمال خودمون پیدا کنیم و با عمل نشان بدهیم که ما همان ایرانیان و نمایندگان ایران هستیم که برای هیچ کس تبعیض قائل نمیشیم، به همه عشق میورزیم؛ همان نمایندگان ایران هستیم که فکرمون و همّتمون رو صرف کمک کردن و رفع مشکلات هموطنانمون میکنیم؛ نه اینکه آزار به بچّه های مدرسه برسونیم و یا اجازه به چنین کار شنیعی را بدهیم. بیائید با عمل نشان بدهیم که شاید، شاید که این انتقادات ما تأثیری در قلبها بذاره. چون که صرفاً حرف و شعار نیست بلکه با عمل همراهه.

من شخصاً چگونه میتونم از این فیلم انتقاد کنم تا وقتی که در کشورم میبینم که یک کودکی که در یک خانوادۀ بهائی به دنیا آمده و الآن به سنّ نوجوانی رسیده و تصمیم گرفته عقایدی داشته باشه متفاوت با عقاید معلّم و یا ناظم مدرسه، این طور باعث ظلم و تبعیض و ستم روحی و روانی بی رحمانه قرار میگیره و به عقاید و حرمتش توهین میشه و حتّی حقّ دفاع (حقّ دفاع) به او داده نمیشه. چه طور میتونم انتقاد کنم؟ بگم که نه این غلط است! قسم میخورم که اشتباه است! ای کسانی که در این دوراهه فکری مانده اید که فرقی بین ایران این زمان و تاریخ پرشکوه ایران میبینید، بیائید ببینید که ایران ما این نیست که در ذهن دارید! بیایید سفر کنید در ایران ببینید که چه قدر قوانین کشورمان ما را کمک میکند که با مهر و محبّت و دوستی با هم زندگی کنیم! چه قدر رهبران مذهبیِمان با انسانهایی که معتقد به عقایدی متفاوت با آنها هستند با صمیمیّت و محبّت و دوستی و کورش مانند رفتارمیکنند! بیائید تا نشانی از سلطنت کورش را در ایران ببینید! بیائید ببینید که چه قدر دولت دفاع میکند از حقّ مظلومان و به خصوص کسانی که حقّ دفاع از خودشان را ندارند! بیائید ببینید که چه قدر نظام آموزش و پرورش ما به عقاید و افکار هم احترام گذاشتن و ترویج صفات انسانی را در برنامۀ درسی دانش آموزان گنجانده! بیائید ببینید  که از هر دینی که باشیم، از هر رنگ و قیافه ای که باشیم به هم کمک میکنیم و در شاد کردن همدیگر سهیم هستیم! ای کاش، ای کاش میتونستم این ها رو میگفتم و این رو انتقادی کوبنده از این فیلم میدونستم. ولی آیا عملی است و یا بهتر بگم آیا با حقیقت جور است؟      

کاوه  ( فروردین ١٣٨۶)