گفت و گو با فریبا داودی مهاجر
فعالیت های بشردوستانه، کار داوطلبانه در سازمان های غیر دولتی مستقل که برای بهبود کیفیت زندگی شهروندان و ترویج انسان دوستی تشکیل می شوند یک احساس رضایت مندی به انسان می دهد که جوهره کار در چنین سازمان هایی ست. وقتی در چنین فعالیت هایی غرق می شوی معنای دیگری از روابط اجتماعی و لذت از زندگی را درک می کنی که به راحتی نمی شود آن را ترک کرد.
این گفته های فریبا داودی مهاجراست وقتی که از او سوال می کنم اساس فعالیت سازمان های غیر دولتی چیست. وی در ادامه می گوید:” البته کارکرد سازمان های غیردولتی گسترده است وهر سازمانی بر اساس چشم انداز و برنامه عمل خودش فعالیت می کند ولی در نهایت و به نظر من همه چیز برمی گردد به ظرفیت سازی و تقویت جامعه مدنی، به رفاه و توسعه و ارتقا ارزش های انسانی و یک زندگی بهتر.
حالا یک سازمان در حوزه زنان کار می کند و یکی کودکان، دیگری صلح و آن یکی محیط زیست ولی در نهایت و در روند کار هر روز با یادگیری و تاثیر گذاری مواجه هستی و به همین دلیل اگر این فعالیت ها پاک باشد و فقط شغل نباشد سبک زندگی افرادی که این فعالیت ها را انتخاب کرده اند فرق می کند. انگیزه، عشق و احترام بخشی از زندگی انسان می شود.
از فریبا داودی مهاجر درباره فعالیت هایش پس از مهاجرت سوال می کنم و این که چگونه توانست خود را با محیط جدید وفق دهد.
بهتر است از آخر شروع کنم و به اول بروم و شاید فلش بک بزنم ولی در هر حال الان مسئولیت سازماندهی و ارتباطات ” مرکز تندرستی و حقوق بشر” را دارم. مرکزی که محور برنامه عملش بر روی سلامت با معیارهای حقوق بشری ست. سازمانی مستقل است و بودجه هم از جایی دریافت نمی کند. حقیقتش چنین کاری با بودجه محدود راحت نیست ولی ما که در ایران همین بودجه محدود را هم نداشتیم بلدیم چگونه کار کنیم. البته باید صبر و خلاقیت داشته باشیم .
هدف مرکز امداد رسانی و حمایت گری از افرادی ست که نیازبه خدمات درمانی دارند ولی پول ندارند. اما این ظاهر قضیه است چرا که بدون اطلاع رسانی، آگاهی بخشی عمومی و ظرفیت سازی جامعه هدف که نمی توان کار کرد. ما خیریه نیستیم چرا که ضمن حمایت گری به آموزش و مشارکت اهمیت می دهیم.
این مرکز روی اعتیاد هم کار می کند، روی خدمات روانشناسی و افرادی که فاقد سرپناه هستند و به خدمات درمانی نیاز دارند. اما در عین حال تلاش می کنیم به عنوان سازمان مدل هم عمل کنیم. در حالتی که در ایران سازمان های غیر دولتی مستقل وجود ندارد و عملا امکان عملی فعالیت و تمرین روابط دموکراتیک فراهم نیست. برای همین به عبارتی جامعه هدف ما نه تنها در آمریکا که در ایران هم قرار دارد.
فعالان جامعه مدنی ایران نیازمند تمرین شفافیت و گزارش دهی هستند. این که چگونه می توان از یک فرد عادی به شهروند تبدیل شد.
همچنین ما به دنبال کمپین سازی هستیم. قبل از آمدن من افرادی که قبلا بودند دو تجربه ارزشمند در کمپین سازی داشتند که یکی از آن ها کمپین مریم بود.
وی در ادامه می گوید :” مرکز تندرستی و حقوق بشر معتقد است مشارکت عمومی مولفه بنیادین برنامه ریزی خوب است. طرح جامع و فراگیری که با مردم انجام شود و مشارکت عمومی را به مثابه یک فرصت و بهبود بهره وری در اختیار شهروندان قرار دهد.“
البته به طور خلاصه بگویم که قبل از این مرکزبر روی تاسیس خانه های امن در ایران ، ایجاد پناه گاه برای زنان تحت خشونت و خشونت خانگی در قالب پروژه های مختلف کار کردم که ثمره آن تاسیس نزدیک به ۴۰۰ خانه امن برای زنان تحت خشونت در ایران بود.
رفع خشونت از زنان در گام اول و خشونت از زنان محور فعالیت من در این چند سال بود و فکر می کنم در حساس سازی جامعه ایرانی به این موضوع موفق بودم.
بر روی زنان ایرانی که در آمریکا تحت خشونت هستند هم کار کردم و چهره به چهره با آن روبرو شدم ولی فعلا در مرکز تندرستی و حقوق بشر در ویرجینیا مشغول هستم.
با تشکر از فریبا داودی مهاجر