ادامه گفت و شنود با بهائی ستیزان چشم انداز – ۳  

با سپاس از محبت و حسن نیت سایت چشم انداز که چنین فرصتی را برای این گفت و شنود فراهم ساخت و با آرزوی بهترین ها برای ایشان. پس از مشورت و تبادل نظر بین دبیران سیاست سایت بر این قرار گرفته است که از دادن پاسخ به مساله "اعتراض" از روی عمد خودداری می کنیم تا بلاگ چشم انداز بنابر رودروایستی و ملاحظات دیگر ناچار به تخته کردن در خود نشود و خلاف در وعده نکرده باشد و در این فضا باقی بماند. بهرحال ایشان نیز جوانند و آرزو بر جوانان عیب نیست!

و با سپاس از حسن نظر و ایمیلهای حمایت از سوی کاربران مسلمان و بهائی و بی طرف سایت. دوباره این نکته را گوشزد می کنیم که نه مخاطبین ما تنگ نظران و راست افراطی است و نه علاقه ای به توهینهای فراوان چشم انداز و تعصبات نهادینه ایشان داریم. مخاطبین سایت قشر روشنفکر و فرهیخته ایرانیان درون و برون مرزهاست. بی تردید چشم اندازیها ناخوانده و هضم نکرده از محتوای سایت و پاسخها خواهند گذشت و فورا به تکاپوی جواب خواهند افتاد و از هول حلیم جوابی انکار آمیز ارائه می کنند و سرسری می گذرند. همانطور که در یک قرن و نیم پیش با توسل به خشونت و شستشوی مغزی و تبلیغات، ایرانیان را از آموزه های بهائی دور نگاه داشته اند و ملت و مملکت را روزبروز در گردابی ژرفتر مستغرق کرده اند و بقول حضرت بهاالله نه درد را می شناسند و نه درمان را. این است که نتیجه مستقیم فرمانروایی دشمنان دین بهائی و همسویانشان: افزایش تصاعدی و غیر قابل کنترل اعتیاد و فحشا و بدنامی ایران و فقر شدید و فجایع دیگر اجتماعی و اقتصادی و تاراج ذخایر ملی و آسیب جبران ناشدنی جسمی و روانی به مردم ایران.  

بهائی ستیزان می نویسند که:

۲بهائی انسان نیست. به گفته خدای عصر جدید حیوان است. آن هم نه شیر و ببر و خرس. بلکه گوسفند !

ترجمه: فقط به گفته اغنام الله توجه فرمایید. بقیه معارف و معانی ژرف و بلند ایه رو فعلا بی خیال شید.

جالب توجه است که فرقه ای که اساس اعتقادی آن تقلید است یعنی فرقه شیعه دوازده امامی، دینی را که اساس آن تقلید را ریشه کن می کند و بر مبنای تحری حقیقت و تحقیق استوار شده است، مورد توهین قرار می دهد.

البته عدم درک استعاره و تشبیه معمولا از نبود ادراک و ذوق ادبی است ولی در این مورد ناشی از حق پوشی و کوششی در راستای فرافکنی است. الغریق یتشبث بکلّ حشیش (شخص در حال غرق شدن به هر چوبی متوسل می شود) و بهائی ستیزان نیز ناچار به هر حربه و تحریفی تن در می دهند تا شاید یکی دو روزی بیشتر مردم را اغفال کنند ولی روزگار آنان سپری شده است.

اگر حضرت بهاالله بندگان را به اغنام الله و خداوند را به شبان و نگهبان تشبیه کرده اند تنها از جهت مظلومیت آنها بوده است.

ادبیات فارسی و عربی از لحاظ کاربرد تشبیه و استعاره بسیار غنی است و این هردو از صنایع بدیع ادبی است و اکثر ادیبان و سخنوران از آنها استفاده میکنند.  سعدی می آورد که:

پادشه پاسبان درویش است — گرچه دولت به فر نعمت اوست

 گوسفند از برای چوپان است — بلکه چوپان برای خدمت اوست

در ادیان پیشین و کتابهای آسمانی آنها هم به چنین مواردی برمی خوریم:

"پیش روی ایشان بیرون رود و پیش روی ایشان داخل شود و ایشان را بیرون برد. ایشان را آورد تا جماعت خداوند مثل گوسفندان بی شبان نباشند" (تورات سفر اعداد باب ۲۷ آیه ۱۷)

"اما چون پسر انسان با جلال خود با جمیع ملائکه مقدس خویش آید آنگاه بر کرسی جلال خواهد نشست جمیع امتها در حضور او جمع شوند و آنها را از همدیگر جدا میکنند بقسمی که شبان میشها را از بزها جدا کند و میشها را بر دست راست و بزها را بر دست چپ قرار دهد" (انجیل متی باب ۲۵ آیه ۳۱)

"من شبان نیکو هستم شبان نیکو جان خود را در راه گوسفندان می نهد" (انجیل یوحنا باب ۱۰ آیه ۱۱)

اسلام نیز استثنا نیست و دروازه تشبیه و استعاره در ادبیات اسلامی باز است.

به طور مثال یکی از القاب حضرت علی علیه السلام "اسدالله الغالب" است و البته تشبیه آن حضرت به شیر به خاطر شجاعت ایشان بوده است نه سرعت ایشان در شکار حیوانات یا غرش رعداسای حضرت. همچنین در جای دیگر میفرمایند "انا یعسوب الدین" و یعسوب یعنی زنبورملکه عسل و این تشبیه اشاره به اهمیت و مرکزیت نقش ایشان دارد نه جنسیت. همچنین امام صادق علیه السلام در جواب سئوال از ناقه حضرت صالح میفرمایند "نحن ناقه الله" یعنی مائیم ناقه (شترماده) خدا البته مقصود آنحضرت این بوده است که چون شتر ماده صالح پیغمبر که ناقه الله بود دچار ظلم و آزار قوم صالح واقع شده آن حضرت و سایر ائمه اطهار هم چون گرفتار ظلم ستمگران بوده اند خودشان را از لحاظ مظلومیت به آن شتر ماده تشبیه فرموده اند.

باب تشبیه و استعاره در قرآن هم باز است و برای مثال در نمونه های زیر خداوند کفار را به گاو و خر بلکه پست تر از بهائم تشبیه کرده اند :
"اولئک کالاغنام بل هم اضل سبیلا و مثل الذین حملو التورات ثم لا یحملوها کمثل الحمار یحمل اسفار"  ( جمعه :۵)
کفار مانند چهار پایان هستند بلکه ایشان پست تر از چهار پایان می باشند. مثل کسانیکه حمل می کنند تورات را پس متحمل مفاد و معنای تورات نشدند مانند خریست که حمل می کند کتابها را.

ارایت من اتخذّ الهه هویه افانت تکون علیه وکیلا. ام تحسب انّ اکثرهم یسمعون او یعقلون اِن هم الّا کالانعام اضّل سبیلا.(فرقان: ۴۳ و ۴۴)

آیا دیدی حال آن کس را که هوای نفسش را خدای خود ساخت؟ آیا تو می توانی نگهبان و وکیل او باشی؟ آیا فکر می کنی که اکثر این کافران حرف شنوی دارند یا اهل فکر و تعقل هستند؟ اینان در بی عقلی مانند چهارپایان اند بلکه نادان تر و گمراه تر.

نیز در اصول کافی ج۸: "شیعیان ما با وقار و آرامش هستند. مانند شتری که مهار در بینی دارد. چون او را بکشند براه افتد و چون بر صخره ای بخوابانند، بخوابد"

در بیانات حضرت محمد نیز داریم: " کلکم راع و کلکم مسئول عن رعیته" همه شما چوپان اید و همه تان در برابر گله، مسئول.  

اگر حضرت بهاالله بندگان را به اغنام الله و خداوند را به شبان و نگهبان تشبیه کرده اند تنها از جهت مظلومیت آنها بوده است و نه از جهت دیگری و در این موارد دشمنان را هم به گرگ تشبیه کرده اند. و با این نمونه از کلمات مکنونهء حضرت بهاالله در وصف روحانیت شیعه خشونت و گمراه کنندگی و به مسلخ کشی ایشان با ابزار تشبیه و استعاره کاملا روشن می شود:

ای جهلای معروف به علم! چرا در ظاهر دعوی شبانی کنید و در باطن ذئب اغنام من شده اید. مثل شما مثل ستارهء قبل از صبح است که در ظاهر درّی و روشن است و در باطن سبب اضلال و هلاکت کاروانهای مدینه و دیار من است.

و تعجب نخواهم کرد اگر در تجمع بعدی ردّیه نویسان که مغزهایی قوی و مستعد گرد میز می نشینند ایراد بگیرند که چرا بهالله سفر عرفانی انسان را به کاروان و مدینه تشبیه می کند؟ مگر انسان کاروان است؟ و چگونه است که آخوندها ستارهء پیش از صبحند؟ و …

حضرت بهالله در آثار فارسی و عربی خود تشبیهات فراوانی را برای مومنین به کار می برند و از جمله آنها طیر است به معنی پرنده، ودیگری بلبل. حمامات و حمامه برای پبامبران و شخص خود ایشان و در جای دیگر عشق را به کبوتر تشبیه فرموده اند مانند <<و ما تسدّف فی قلوبکم حمامه الحبّ.>>

نمونه ای دیگررا از یکی از الواح دیگر بهالله می آورم. و این لوح کوتاه از الواح دوره ادرنه است ولی حضرت بهاالله تبعید آینده خود را به شام (سوریه و شامل فلسطین) در آن پیشگویی می کنند. خواننده گرامی را به بررسی مفاهیم عمیق آن که وصف الحال بهائی ستیزان است دعوت می کنم و سخن را به پایان می برم.

بنام دوست…

گل معنوی در رضوان الهی بقدوم ربیع معانی مشهود و لکن بلبلان صوری محروم مانده اند. گل گوید ای بلبلان منم محبوب شما و بکمال لون و و نفحهء عطریه و لطافت و طراوت منیعه ظاهر شده ام. با یار بیامیزید و از دوست مگریزید.  بلبلان مجاز گویند ما از اهل یثربیم و به گل حجاز انس داشته و تو از اهل حقیقتی و در بستان عراق کشف نقاب نموده ای. گل گفت معلوم شد که در کلّ احیان از جمال رحمن محروم بوده اید و هیچ وقت مرا نشناخته اید بلکه جدار و روافد و دیار را شناخته اید. چه اگر مرا می شناختید حال از یار خود نمی گریختید. ای بلبلان من نه خود از یثربم و نه از بطحاء و نه از عراق و نه از شام و لکن گاهی بتفرّج و سیر در دیار سایرم. گاهی در مصر و وقتی در بیت اللحم و جلیل و گاهی در حجاز و گاهی در عراق و فارس و حال در ادرنه کشف نقاب نموده ام. شما بحبّ من معروفید و لکن از من غافل. معلوم شد که زاغید و رسم بلبل آموحته اید. در ارض وهم و تقلید سایرید و از روضهء مبارکهء توحید محروم… (آثار قلم اعلی جلد ۴ ص ۳۳۶)

– دنباله دارد