ای رب اعلی ،  ای محبوب بی‌همتا  ، ای بقیه الله ،  روحی لِضُرک الفدا

امروز روز شهادت تو است ، بیادت خاضعانه گردهم آمده‌ایم و روزگاران تو را بیاد می‌آوریم. روزگارانی که از خداوند می‌خواستی « کاش این ابراهیم ترا هزار اسمعیل بود تا همه را در راه محبت تو قربانی می‌نمود…. تأثیر مخصوصی بخون من عطاء کن تا بذر الهی بزودی در قلوب عباد انبات نماید و سرسبز گردد و نموّ کند تا درختی توانا گردد…»[۱]

اکنون تو ای حضرت اعلی از جهان بالا بر ما ناظری و ندای قلب ما را که تو را می‌خواند، می‌شنوی، اکنون یکصد و شصت و چهار سال از ظهور تو می‌گذرد، هزاران اسمعیل که از خداوند خواستی تقدیم تو شد و همه در راه محبت تو بخون غلطیدند و چون تو قربانی محبوب ابهی شدند. امروز امرعظیمت گیتی را فرا گرفته است و درختی را که کاشتی اکنون درختی تناور است و سایۀ آن سرتاسر این کرۀ خاکی را فرا گرفته است.

آئین نازنینت در میان قبائل سرخ و زرد و سیاه و سفید و ریشه دوانیده و به همّت قیام عاشقانۀ یارانت در بیش از ۱۸۰ مملکت محافل روحانیۀ ملیه تأسیس شده است. ای طلعت بی‌همتا اکنون که تو درقلب کرمل آرمیده‌ای بیت‌العدل اعظمت در جوار آن ملکۀ کرمل سر برافراشته است و به عنوان آخرین ملجاء بشر درمانده شب و روز جهانیان را بسوی تو می‌خواند. آثار گرانبهایت که قلب میلیون‌ها انسان پاک نهاد را ربوده است به بیش از هزار زبان ترجمه شده است. مشارق‌الاذکاری که امر فرمودی اکنون در دل پنج قارۀ جهان در نهایت سکون و وقار آغوش خود را باز کرده و جهانیان را بسوی وحدت و محبت فرا می‌خواند. امروز گنج‌های این کرۀ خاکی که همانا زنان و مردان دلاور امر تواند بپا خواسته‌اند و چون اسلاف پر صلابت خویش صفوف جهل را درهم می‌‌شکنند و با روح راستی با قلبی آکنده از عشق و ایمان طوفنده و غُرّان به پیش می‌رانند و دنیائی را که تو وعده فرمودی آرایش می‌دهند و نقشه‌هایی را که برای تأسیس مدنیّت جهان طرّاحی نموده یکی پس از دیگری با موفقیت بپایان می‌رسانند.

ای نقطۀ اولی ، ای باب ‌الله الاعظم اکنون کجایند شاهان و وزیرانی که به تو حکم می‌راندند؟ اکنون کجایند امیرکبیرها که از قعر خاک سیاه سر برآورند و امر عظیم و پیروزت را بدیدگان عنصری ببینند؟ کجایند آنان که می‌خواستند شجر امر تو را از بیخ و بنیاد برافکنند و عاشقان و پیروان تو را قلع و قمع کنند؟

براستی اگر روزی این عاشق امام زمان بیدار شوند و بدانند قائم آل محمّدشان را امیرکبیر و علما کشتند چه خواهند کرد؟ و چگونه جبران این خون‌های پاکی که برزمین ریخته‌اند خواهند نمود؟ و جواب خداوند را چه خواهند داد……؟

ای محبوب بهاء [۲]، اکنون که در آغوش هیجده دلداده‌ات در قلب کرمل بر کرسی عزّت و رفعت ابدی جلوس فرمودی، نظری به حال این پروردگان ید عنایتت افکن و از آنجا به چشمان اشکبار یاران با وفایت تلطفی دوباره بفرما که در کنار خانۀ ویرانت ایستاده‌اند و تورا می‌جویند. ای رب اعلی ما امروز با تو می‌خوانیم و با تو می‌گوئیم و با تو تجدید پیمان می‌نمائیم.

یا بقیه الله قد فدیت بکلّی لک و رضیت الّسّب فی سبیلک و ما تمنیت الالقتل فی محبتک … [۳]

امروز با حضرت ولی امرالله از خون مطهرت که بر تراب ریخت استقامت و پیروزی و برکت می‌طلبیم.

یا ربنا الاعلی نسئلک بحق دمک المرشوش علی تراب [۴]

و از لسان جمال قدم بر تو و یارانت تحیه و درود می‌فرستیم، هزاران درود،

الثناء الذی ظهر من نفسک الاعلی و البهاء الذی طلع من جمالک الابهی علیک یا مظهر الکبریا و سلطان البقاء …[۵]

ما را یار و یاور باش تا عهدی را که با تو بستیم هرگز نگسلیم و برای عزّت و سعادت نوع انسان تا نفس آخر پایدار و وفادار بمانیم.    یا بهاءالابهی