در حاشیه بیان آقای کوچک زاده (نماینده تهران در مجلس شورای اسلامی) به جوانان بهائی محروم شده از تحصیل که برای دادخواهی در مورد حقوق انسانی و عرض احوال به دفتر او مراجعه کرده بودند. آقای کوچک زاده بیانی به این مفهوم گفته بودند که گفته بودند که بهائیان گرچه از نظر ظاهری شبیه انسانها هستند ولی انسان نیستند.
علم بهتر است یا ثروت؟
الهام
یادم می آید که در دوران کودکی،"علم بهتر است یا ثروت؟" موضوع انشای همه ی کسانی بود که تحصیل می کردند و پدرم به من یاد داده بود که علم همان ثروت است با این تفاوت که بی دریغ می توانی به دیگری ببخشی و او را نیز چون خود غنی کنی وعلم اگر با دین مطابق باشدهمان ایمان است که دیده بصیرت می بخشد و بینش تو را نسبت به احکام الهی بازتر می کند؛ وثروت تورا در بوته ی امتحانات می اندازد.
من در راه تحصیل علم کوششهای بسیار کردم تا بتوانم آنچه را که می آموزم به دیگری نیز ببخشم، امّا دریغ که نمی دانستم روزی خواهد آمد وکسانی که به من بگویند برای تو نه علم بهتر است و نه ثروت! زیرا به خاطر اعتقاداتت ما تو را حتّی انسان هم نمی دانیم.
جناب کوچک زاده که بر مسند بزرگ زاده گان نشسته اید لحظه ای تعمّق و تفکّر بفرمائید وصفحات تاریخ را ورق بزنید وذهنتان را به دنیای تصوّرات ببرید. فقط تصوّر بفرمائید که در طول تاریخ اگر علم در انحصار واختیار جامعه ی مسلمان بود وبقیّه ی مردم دنیا در جهل ونادانی به سر می بردند چه اتّفاقی می افتاد؟ از آ وردن نمونه های آن می گذرم واین وادی را به ذهن شما می سپارم که ببینید دنیای اطراف شما "انسان ها "چگونه می گذشت؟
یادم نمی آید حضرت رسول تحصیل علم را به گروه خاصّ ومحل ومکان مخصوصی منحصر فرموده باشند، چنانچه این بیان مبارک را زیارت کرده ایم که می فرمایند"اطلبوا العلم ولو بالصّین". خوب است به یاد آوریم که امیرالمؤمنین علی (ع) هر اسیری را در ازای با سواد کردن مسلمانی آزاد می کرد؛و شما امروز بر مسند همان مقام نشسته اید!
آقای کوچک زاده آخرت برای همه ی ما نزدیک است و هرگز این مسندها و جایگاهها ،نه برای من ونه برای شما باقی نمی ماند.
جناب کوچک زاده من مؤمن به دیانتی هستم که تحصیل علوم نافعه را برمن حکم کرده تا هم خود وهم دیگران از آن منتفع شوند.من مؤمن به دیانتی هستم که علم را"به منزله ی جناح (بال) از برای وجود ومرقاه (نردبان) از برای صعود"[۱]می داند؛ بنابراین به تحصیل علم می پردازم چه در دانشگاه شما ،چه در خانه ی خود!
آقای کوچک زاده بدرستی که فرمایش شما صحیح است زیرا ما در راهی قدم گذاشته ایم که از انسانیّت کمی فراتر است و این است دنیای انسانیّت که وقتی آزار می بینی تحمّل از دستت می رود و قوّه ی اختیار از کفت خارج می شود،نسبت به مسائل ومشکلاتی که پیش می آید دلشکسته می شوی ومأیوس وناامید می گردی.ولی به راستی بهائی را نمی توان گفت انسان؛ زیرا او دارای ویژگی هایی است که هر انسان منصفی را متحیّر می کند.وقتی او را از حقوق انسانیش به خاطر اعتقاداتش محروم می نمایند تنها بهائی است که با سعه ی صدر می پذیرد ودر پیشگاه مقدس معبودش می نشیند وآستانش را شکر می گوید وبارها تکرار می کند که"إلهی إلهی أشکرک فی کلّ حالٍِ وأ حمدک فی جمیع الاحوال"[۲].وقتی عزیزانش را مورد تهاجم قرار می دهند،حبس می کنند، به شهادت می رسانند، تبعید می کنند ومورد هر گونه آزار واذیّت قرار می دهند تنها اوست که معتقد است بلا عنایتی از جانب پروردگار است پس سر تسلیم فرو می آورد و بر آستان مقد ّسش توکّل می کند.
جناب آقای کوچک زاده مولایم حضرت عبدالبهاء به من و تمام جوانان بهائی آموخته اند و ما نیز یاد گرفته ایم که" هیچ قمیصی از پیراهن صبر مزیّن تر نه،بر هیکل وجود بپوشانید؛ و هیچ جامه ای مبارک تر از تحمّل ورضا نه، جسم ملکوتی را به آن بیارائید."[۳]
براستی خداوند نیز در خلق این مخلوقاتش متحیّر است که چگونه در هر شرایطی قرار را بر فرار ترجیح می دهندو از اهل وفا محسوبند. این شیم رحمانیان است نه انسانیان، مخصوص نفوسی است که از روح بلند الهی برخوردارند نه کسانی که در"فضای وهم شیطانی"[۴] پرواز می کنند. روش وسلوکی که در چنین وجودی مشاهده می شود شبه ومثل آن را جز در سکنات انبیای الهی و طلعات مقدّسه ی قبل نمی توان ملاحظه نمود.
آری اگر قلب را مقدس کنیم و خانه ی دل را از غبار کدورت وتعصّبات بربائیم به یقین می رسیم که چنین مخلوقاتی انسان نیستند (البته نه به آن مفهومی که شما رسیده اید) اینها ملائکه ای هستند که در قالب هیاکل انسانی برای تنبّه و تذکّر ما ظاهر شده اند. البته اگر خود بخواهیم.