بسمه تعالی
۵/۱۲/۸۵
ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران
جناب آقای دکتر احمدی نژاد
با سلام؛
احتراما اینجانب رزیتا _____، فرزند مجید،متولد __/_/۶۴ به شماره شناسنامه ____، ساکن اصفهان از اقلیت دینی بهائی می باشم . من بعد از چندین سال حسرت حضور در دانشگاه بالاخره اجازه ورود در آن را در سال جاری یافتم. اما بعد از حضور چندین هفته ای در کلاس ها به علت مذهبم اخراج شدم. بارها و بارها احساساتم را در قالب کلمات خشک نامه های رسمی گنجاندم و از ریاست دانشگاه، حراست ،پیام نور، منطقه ۳ و وزارت علوم گرفته تا شورای عالی انقلاب فرهنگی، پیگیر مداوم اخراجم بودم اما هیچ دلیل قانع کننده ای به من ارائه نشد. دیگر نمی خواهم رسمی بنویسم، می خواهم از دلم بگویم. من یک جوانم، یک جوان ایرانی، یک جوان ایرانی ساکن ایران زمین، من در این خاک مقدس چشم به جهان گشودم و با نوای الهی آن بزرگ شدم. به خاطر عشق به وطنم صلای ترک آنرا لبیک نگفتم.
من نوه معلمانی هستم که بعد از سال های طولانی خدمت به این جامعه به علت عقیدیشان از مدارس اخراج شدند و سال های سختی را برای گذران زندگی سپری کردند، من لرزش دستانشان را وقتی با کهولت سن در زیر آفتاب و باران کشاورزی می کنند دیده ام، من نوای غم انگیز محرومیت ها را که دل پدر و مادرم می نوازد بارها شنیده ام .ما به کدامین جرم محکوم دادگاه شما شدیم ؟ چه قانونی مرا از ادامه تحصیل که حق مسلم هر انسانی است محروم ساخته ؟ کتاب قانون ایران پر از قوانینی است که به من به عنوان یک ایرانی حق استفاده مساوی از امکانات کشورم را داده، کشورم عضو کنوانسیون مبارزه با تبعیض در آموزش است و به من به عنوان یک ایرانی ساکن ایران اجازه تحصیل داده نمی شود. آیا این ظلم نیست ؟ این حق کشی نیست ؟ آیا اگر منِ ایرانی تحصیل کنم و به مدارج عالی برسم اسم ایران نیست که سربلند می شود ؟
خداوند شاهد است و من مطمئن هستم که خدا از این ظلم نمی گذرد، ظلمی که بنده اش را از حقوق مسلم انسان بودنش محروم می سازند. ریاست محترم جمهور من از شما جواب می خواهم اما منتظر نمی مانم، صدها بار دیگر نه، بلکه هزاران بار نامه می نویسم شاید زمانی انسانی عادل و ایران دوست پیدا شود که صدای دل مرا بشنود و جواب مرا بدهد.
با سپــــــــــاس
رزیتا تشکر