امروز چهارشنبه ۲۴ فروردین ماه ۱۴۰۱، ارژنگ داوودی، زندانی سیاسی محبوس در فرعی اندرزگاه ۱۰ زندان رجائی شهر کرج از حق درمان و حق تماس تلفنی و ملاقات محروم است.
بنابر گزارش سایت حقوق بشری نگاه، امروز چهارشنبه ۲۳ فروردین ماه ۱۴۰۱، ارژنگ داوودی، متولد: ۱۸ مهرماه ۱۳۳۲، اهل: آبادان از توابع استان خوزستان، زندانی سیاسی محبوس در فرعی سالن ۱۰ زندان رجائی شهر کرج، علیرغم درد و رنج از چندین نوع بیماری از دسترسی به خدمات پزشکی و اعزام به مرکز درمانی تخصصی محروم و ۵ سال است از حق تماس تلفنی و هرگونه ملاقات با خانواده خود محروم است.
یک منبع مطلع گفت :”ارژنگ داوودی علیرغم‌ابتلا به بیماری‌های دیابت، چربی خون، کم خونی، پوسیدگی دندان، ناراحتی لثه، مشکلات اعصاب، نارحتی دستگاه گوارشی، آسم، پوکی استخوان، آرتروز گردن، ضعف شدید بینایی، ناراحتی پوستی و تورم دست و پا و مشکلات جسمی که بر اثر پرت شدن او توسط یک زندانی در زمانی که در زندان مرکزی زاهدان بود اما از حق درمان و اعزام به هرگونه مرکز درمانی تخصصی خارج از زندان رجائی شهر کرج محروم است و پزشکان بهداری اعلام کردند که آقای داوودی برای درمان باید به پزشک متخصص خارج از زندان اعزام شود.”
این منبع مطلع همچنین افزود:”ارژنگ داوودی، از سال ۱۳۹۶ تا به امروز از حق هرگونه ملاقات و یا برقراری تماس تلفنی با نزدیکان خود خارج از زندان‌محروم است و علیرغم کهولت سن که نزدیک به ۷۰ سال است، از سال ۱۳۸۸ تا به امروز در میان زندانهای اوین، زندان مرکزی زاهدان، زندان زابل و زندان رجائی شهر کرج گردانده شده است.
لازم به ذکر است، ارژنگ داوودی در آبان ماه ۱۳۸۲، اطراف دانشگاه تهران، توسط ماموران وزارت اطلاعات بازداشت و پس از انتقال به زندان اوین به بند۲۰۹ این ارگان امنیتی منتقل و در حالی که از حقوق شهروندی یک متهم محروم بود با اتهامات بسیاری مورد تفهیم اتهام و بازپرسی قرار گرفت.
اتهامات اصلی ارژنگ داوودی، راه‌اندازی و تأسیس جنبش آزادی ایرانیان و کنفدراسیون دانشجویان ایرانی است، هرچند اتهامات دیگری همچون نوشتن مانیفست ضد نظام جمهوری اسلامی، توهین به رهبری و بنیانگذار جمهوری اسلامی و مسئولین نظام و روحانیون، توهین به مقدسات و همکاری با خبرنگار کانادایی با نام جین کوکان، برای ساخت فیلم مستند ایران ممنوع نیز در پرونده ارژنگ داودی بعنوان جرم ذکر شده بود.
در فیلم مستند《ایران ممنوع》،سعید مرتضوی، دادستان سالهای پیش تهران و رئیس پیشین سازمان تأمین اجتماعی، به قتل زهرا کاظمی خبرنگار ایرانی – کانادایی در سال ۱۳۸۲ متهم شد.
با آغاز مراحل دادرسی و ارجاع پرونده ارژنگ داوودی به شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست ابوالقاسم صلواتی، پس از برگزاری جلسه دادرسی ارژنگ داوودی با اتهامات مذکور به تحمل ۱۵ سال حبس تعزیری، ۷۴ ضربه شلاق و ۵ سال محرومیت از فعالیت‌های اجتماعی، فرهنگی و مدنی محکوم شد.
همچنین در تیرماه سال ۱۳۹۳، اخباری مبنی بر صدور حکم اعدام برای ارژنگ داوودی، توسط شعبه ۱ دادگاه انقلاب کرج، به ریاست قاضی آصف‌الحسینی، به اتهام محاربه منتشر شد که ارژنگ‌داوودی اتهام محاربه را تکذیب کرد.
داوودی، در از سال ۱۳۸۶ تا به امروز به زندانهای مختلفی تبعید شده‌است، از زندان اوین به زندان شیبان《مرکزی》اهواز، از آنجا به زندان مرکزی بندرعباس و سپس به زندان رجایی شهر کرج، سپس به زندان زابل، پس از آن به زندان مرکزی زاهدان و مجددا به زندان رجایی شهر کرج بازگردانده شد و در حال حاضر در فرعی اندرزگاه ۱۰ این زندان در یک اتاق کوچک دوران حبس خود را سپری می کند.
آن طور که ارژنگ داودی در یکی از نامه‌هایش می‌نویسد، در سال ۱۳۸۶ خانه‌اش با تمام وسایل مهر و موم شد و خودروی شخصی او هم توقیف شد.
ارژنگ داودی در مدتی که در زندانهای مختلف دوره محکومیت خود را می‌گذراند بارها در اعتراض به وضعیت زندان، رفتار زندانبانان و اوضاع سیاسی اجتماعی ایران اعتصاب غذا کرد.
او مدتی در یکی از بندهای زندان گوهردشت کرج در کنار مجرمین عادی زندانی دوره محکومیت خود را گذراند و در عین حال به صورت متناوب به بندهای امنیتی زندان و سلول‌های انفرادی زندان مذکور منتقل شد.
ارژنگ داوودی، در شهریور ماه سال ۱۳۸۹، پس از گذشت بیش از ۲ ماه از اعتصاب غذا در حالی که به سختی قادر به تکلم و گشودن پلک‌هایش بود به بهداری زندان رجایی شهر منتقل و به کما فرورفت.
در تاریخ ۲۳ فروردین ماه ۱۴۰۱، سازمان‌عفو بین‌الملل با انتشار گزارشی تفصیلی به شرح کامل محرومیت زندانیان محبوس در زندانهای ایران از حق درمان و همچنین به تشریح وضعیت اسف بار آنها پرداخت. ممانعت از دسترسی به خدمات پزشکی، عدم اعزام زندانیان به مراکز درمانی، ناکافی بودن امکانات بهداری زندانهای ایران، عدم وجود پزشکان متخصص با توجه به جمعیت جاری در زندانهای ایران، تصمیم گیری افراد غیرمتخصص از قبیل دادستان و یا ضابطان امنیتی برای دسترسی یک زندانی به خدمات پزشکی و حق درمان از جمله بخشی از اشارات سازمان‌عفو بین الملل در گزارش خود است.