معرفی کوتاهی از دیانت بهائی
بهار
دیانت بهائی یک دیانت مستقل جهانی ست که در ۱۵۵ سال پیش در ایران ظهور نمود. این آیین توسط میرزا حسین علی نوری ملقب به بها الله پایه گذاری شد. وی ایجاد وحدت عالم انسانی را هدف دیانت بهائی قرار داد و آثار و تعالیم بسیاری را برای رسیدن به این هدف بزرگ بر جا گذارد. بهائیان وحدت را در سه حیطه توحید الهی ،وحدت اساس ادیان و پیامبران الهی ( به این معنا که همه فرستاده حق و برای هدایت بشر و رشد روحانی انسانها در مراحل مختلف تاریخ بشری هستند) و وحدت عالم انسانی می نگرند.
تعالیم:
تعالیم حضرت بهاالله که همه روبه سوی هدف نهایی آن دارند عبارتند از: ترک تقالید، تحری و جستجوی حقیقت، ترک تعصبات ازهرنوع مذهبی، جنسی، وطنی، رنگ و نژادی ، تعلیم وتربیت عمومی و اجباری، وحدت لسان و خط ، تعدیل معیشت اقتصادی، عالم محتاج نفثات روح القدس است، تساوی حقوق زن و مرد،صلح عمومی، تشکیل محکمه کبرای بین المللی جهت حل اختلافات بین ملل و دین باید سبب الفت و محبت باشد.
اجرای این تعالیم عالم انسانی را از اختلافات می رهاند و به وحدت و یگانگی می رساند.
اصول اعتقادی:
اصول اعتقادی بهائی بر اساس اعتقاد به خداوند یگانه و عوالم روحانی پس از مرگ است اما از آنجا که بشر مراحل رشد و ترقی بسیاری را پشت سر گذارده تا به این مرحله از رشد رسیده ، درک بسیادی از حقایق برای او آسانتر است . بنابراین معاد و عالم پس از مرگ که در همه ادیان الهی به صورت مادی و محسوس و مطابق فهم بشر زمانهای گذشته ترسیم گشته ، در دیانت بهائی جنبه ای روحانی دارد.
اصل دیگراینست که خداوند هیچگاه عالم بشری را از فیوضات و هدایات خویش بی بهره نمی گذارد و در هر زمان و دوره ای مطابق آن عصر ، تعالیم و راهنماییهایی را به واسطه مظاهر ظهورش بر انسانها عطا می کند و تمام این مظاهر ظهور برای نجات بشر ورهایی ایشان از آز و کردارهای ناشایست و رسیدن به انسانیت حقیقی ، رنج و بلا و سختی و افترا تحمل نموده اند و آسایش و عمر عزیزشان را در راه سعادت عالمیان فدا نموده اند.حضرت بها الله در این مورد می فرمایند:
"…مقصود این مظلوم از حمل شدائد و بلایا و انزال آیات و اظهار بینات اخماد نار ضغینه و بغضا بوده که شاید آفاق افئده اهل عالم به نور اتفاق منور گردد و به آسایش حقیقی فائز گردد.."..
تاریخ:
حضرت بها الله در زمان قاجار در خانواده یکی از وزرای قاجار به دنیا آمد . او تا سن ۲۷ سالگی که به دیانت بابی ایمان آورد ، بیشتر عمر خویش را صرف کمک به بیچارگان و یاری دردمندان می نمود و پس از آن به ترویج و انتشار دیانت بابی بخصوص در زادگاه خود –نور مازندران-پرداخت. پس از شهادت حضرت باب، به همراه عده ای دیگر از بابیان در سیاهچال تهران که فاضلاب حمام ناصرالدین شاه بود مسجون شد و ۴ ماه در شرایطی بسیار سخت و دشوار به سر برد اما در همانجا نزول وحی را بر خویش احساس نمود. پس از آن، ایشان را به همراهی خانواده به بغداد که آن زمان جزو قلمرو عثمانی بود تبعید نمودند تا کم کم اشاعه دیانت بابی در ایران متوقف ماند اما آن حضرت ۱۰ سال در بغداد بودند و آثار بسیاری بر جا گذاردند وچون در این دوره بر افراد بسیاری تاثیر گذاردند به استامبول ( به مدت ۵ ماه ) و سپس ادرنه ( به مدت ۵ سال) تبعید شدند. در زمان خروج از بغداد حضرت بها الله اظهار امرعلنی نمودند و خود را پیامبر الهی و مظهر امر جدید معرفی نمودند و بسیاری به ایشان ایمان آوردند. در ادرنه با وجود سختیهای بیشمار برای زمامداران و پادشاهان بزرگ دنیا و پاپ پی نهم الواحی فرستادند و در آن ظهور خود را اعلان نموند. در واقع با این کار اظهار امر عمومی کردند. دولت ایران و عثمانی که از انتشار دیانت بهائی بیمناک شده بود ، بار دیگر ایشان را به آخرین نقطه قلمرو عثمانی –عکا- فرستادند . عکا محلی بسیار بد آب و هوا و تقریبا خالی از سکنه بود . حضرت بها الله ۲۴ سال آخر عمر خویش را در آنجا سپری کردند و الواح و آثار و مناجاتهای بسیاری بالغ بر صد جلد کتاب از ایشان باقی مانده که بر خی از آنها عبارتند از کتاب اقدس ، ایقان ، کلمات مکنونه ، هفت وادی ، لوح ابن ذئب ، اشراقات ، بشارات ، طرازات و ….
عهد و میثاق:
عهد و میثاق در دیانت بهائی از امور بی سابقه ایست که نظیر و مثیلی ندارد و هدف از آن حفظ وحدت جامعه و جلوگیری از انشعاب امر خداوند است چه که انشعاب سبب تضعیف دین و اختلاف میان پیروان می گردد و نافی اصل وحدت است.
حضرت بها الله در وصیت نامه خود به نام" کتاب عهدی" با پیروان خود عهدی بستند و آن جانشینی پسر ارشد خود حضرت عبد البهاست. بنابراین بهائیان بعد از حضرت بها الله تحت هدایت و راهنمایی ایشان بودند . این عهد و میثاق در وصیت نامه حضرت عبد البهاء– الواح وصایا –به صورت جانشینی حضرت شوقی ربانی (ولی امردین بهائی ) نوه دختری ایشان بود. حضرت ولی امرالله فرموده اند که پس از ایشان دیگر فردی به تنهایی وظیفه هدایت جامعه را بر عهده نخواهد گرفت بلکه این راهنمایی به شکل جمعی ۹ نفره به نام بیت العدل اعظم می باشد که هر ۵ سال یکبار توسط اعضای جامعه بهائی و از کل دنیا انتخاب می شوند.
احکام:
احکام بسیاری از قلم حضرت بها الله در الواح و کتب نازل شده است که بیشتر آنها در کتاب اقدس –ام الکتاب دیانت بهائی- می باشد. آن حضرت در باره اجرای این احکام می فرمایند:"… اعملوا حدودی حبا لجمالی" احکام مرا برای عشق به جمال الهی انجام دهید. در حقیقت فلسفه اجرای احکام بر اساس عشق است نه صرفا از ترس دوزخ و حرص بهشت. حضرت بها الله از احکام خود به عنوان سراجهای عنایت پروردگار و کلیدهای رحمت او بر بندگان یاد می کند.