تأیید بی‌گناهى بهائیان شیراز در یک گزارش داخلى از ایران
نیویورک
٢۴ اکتبر ۲۰۰۸ برابر با ۳ آبان ۱۳۸٧
سرویس خبرى جامعۀ جهانى بهائى
یک بازرس ایرانى که مأمور تحقیق در پروندۀ بازداشت گروهى از جوانان بهائى شیراز در سال ١٣٨۵ (٢٠٠۶) شده بود، در گزارش محرمانه‌اى که در ماه خرداد ۱۳۸٧ (ژوئن ٢٠٠٨) ارائه کرد، سخنى را که بهائیان در طى این مدت مکرراً اظهار داشته‌اند مورد تأیید قرار داد و نوشت که فعالیت‌هاى آنها مطلقاً انسان‌دوستانه بوده و با تبلیغ "غیرقانونى" اصول آئین بهائى ارتباطى ندارد.
این گزارش را ‘مجموعۀ فعالان حقوق بشر در ایران’ در روز دوم آبان برابر با بیست و سوم اکتبر منتشر کرد.
تأیید بی‌گناهى بهائیان شیراز در یک گزارش داخلى از ایران
نیویورک
٢۴ اکتبر ۲۰۰۸ برابر با ۳ آبان ۱۳۸٧
سرویس خبرى جامعۀ جهانى بهائى
یک بازرس ایرانى که مأمور تحقیق در پروندۀ بازداشت گروهى از جوانان بهائى شیراز در سال ١٣٨۵ (٢٠٠۶) شده بود، در گزارش محرمانه‌اى که در ماه خرداد ۱۳۸٧ (ژوئن ٢٠٠٨) ارائه کرد، سخنى را که بهائیان در طى این مدت مکرراً اظهار داشته‌اند مورد تأیید قرار داد و نوشت که فعالیت‌هاى آنها مطلقاً انسان‌دوستانه بوده و با تبلیغ "غیرقانونى" اصول آئین بهائى ارتباطى ندارد.
این گزارش را ‘مجموعۀ فعالان حقوق بشر در ایران’ در روز دوم آبان برابر با بیست و سوم اکتبر منتشر کرد.
سه نفر از ۵۴ بهائى که در این جریان بازداشت شده بودند بعداً به چهار سال زندان محکوم شدند و هنوز هم در شیراز در اسارت هستند.
بازرس مذکور می‌گوید که نه تنها در فعالیت‌هاى این گروه اشاره‌اى به مسائل دینى نشده بلکه بعضى از جوانانى که در این کلاس‌ها شرکت کرده‌اند به او گفته‌اند که علاقمند به بازگشت آنها هستند "(آنها) اعلام داشتند…ما جوانان و نوجوانان انصافاً از حضور این افراد و گروه بهره کافى بردیم و تقاضاى حضور مجدد آنها را داریم."
یک سخنگوى جامعۀ بهائى گفت این گزارش بى‌عدالتى را که در حق بهائیان شده بیشتر آشکار مى‌کند.
بانى دوگال، نمایندۀ ارشد جامعۀ جهانى بهائى در سازمان ملل، گفت: "این که حکومت ایران، علی‌‌رغم نتیجۀ یک تحقیق داخلى که جوانان بهائى شیراز را، حتى بر اساس تعاریف غیر متعارف جرم در قوانین ایران، بى‌گناه دانسته، هم‌چنان آنها را در زندان نگه داشته یک بى‌عدالتى آشکار است. دروغ پردازى‌هاى حکومت ایران قابل دفاع نیست."
بازداشت این جمع در اردیبهشت ١٣٨۵ (ماه مه سال ٢٠٠۶) توجه رسانه‌هاى بین‌المللى را جلب کرد و بسیارى از کشورها نگرانى خودشان را از این بازداشت‌ها اعلام کردند.
این گروه که متشکل از ۵۴ جوان بهائى و تعدادى از دوستان مسلمان آنها بود از سال ١٣٨٣ (٢٠٠۴) در مجموعه‌اى از فعالیت‌هاى انسان‌دوستانه مشارکت داشتند که هدف آن تشویق سواد آموزى و اشاعۀ ارزش‌هاى اخلاقى در بخش‌هاى محروم شهر شیراز و اطراف آن بود. این فعالیت‌ها عمدتاً صبح‌هاى جمعه در کلاس‌هائى براى گروه‌هاى کوچک در محله‌هاى فقیرنشین متمرکز بود.
اعضاى این گروه در ٣٠ اردیبهشت ١٣٨۵ (١٩ مه ٢٠٠۶) توسط مأمورین دولتى دستگیر شدند. همکاران مسلمان آنها و یکى از بهائیان بلافاصله آزاد شدند اما ۵٣ نفر دیگر به تفاوت از چند روز تا بیش از یک ماه در بازداشت نگه داشته شدند.
در اوایل سال ١٣٨۶ (اواسط ٢٠٠٧)، این جمع بر اساس اتهامات کاذبى محکوم شدند. ظاهراً مبناى این محکومیت اتهام آنها به "تبلیغ غیرمستقیم" آئین بهائى بود. این عمل، برخلاف موازین بین‌المللى در زمینه آزادى دین، در ایران جرم محسوب مى شود. در ماه دی سال ١٣٨۶(ژانویه ٢٠٠٧) یک سخنگوى دولت در گفتگو با خبرنگاران در بارۀ محکومیت سه نفر از اعضاى این گروه به زندان گفت که آنها به "تبلیغ" بر ضد حکومت مشغول بوده‌اند.
اما، گزارش محرمانه مورخ ٢٧ خرداد ١٣٨٧ (١۶ ژوئن ٢٠٠٨) توسط یک "بازرس و مشاور حقوقى" خطاب به "نمایندۀ مقام معظم رهبرى در استان (فارس) و امام جمعه معزز شیراز" حاکی‌ست که به گفتۀ تمام کسانى که او در تجسس‌هایش با آنها گفتگو کرده هیچ اشاره‌اى به آئین بهائى در این کلاس‌ها نبوده است. این گزارش عملاً ادعاهاى دولت در این زمینه را نقض مى‌کند.
این بازرس که با نام "رستمى" گزارش را امضا کرده است، به عنوان نمونه، مى‌نویسد با جوانانى که در کلاس‌ها شرکت داشته‌اند و نیز با یک سرهنگ بازنشسته نیروهاى انتظامى جمهورى اسلامى (ناجا) صحبت کرده و همگى تأیید کرده‌اند که کلاس‌ها تنها جنبه آموزشى داشته است.
بنا بر این گزارش سرهنگ بازنشسته ‘جدى’ گفته است: "این افراد از آغاز فعالیت تاکنون با هدف خیراندیشى و خدمت انسان‌دوستانه به نوجوانان و جوانان هفته‌اى یک مرتبه کلاس داشتند و بیشتر کلاس‌ها جنبه نقاشى و آموزش خط و بهداشت و اخلاقى داشت و هیچ گونه اظهار نظرى در مسائل دینى و سیاسى نداشتند و هیچوقت از بهائیت نه اسمى و نه عنوانى مطرح نکرده‌اند."
بازرس رستمى همچنین گفته است که با هشت نفر از جوانانى که در این کلاس‌ها شرکت داشته‌اند گفتگو کرده "و (آنها) پس از سؤالاتى اعلام داشتند این گروه مشغول امورات تربیتى و عموماً کلاس‌ها جنبه نقاشى، خطاطى و اخلاقى و معاشرتى داشته و هیچگونه بحث سیاسى و اظهار نظر خلاف موازین شرعى و قانونى و فرهنگى نداشتند".
سه بهائى زندانى عبارتند از هاله روحى جهرمى، رها ثابت سروستانى و ساسان تقوى. سازمان عفو بین‌الملل در ماه دی (ژانویه) گذشته با معرفى این سه نفر به عنوان زندانیان عقیدتى، که فقط به خاطر باورهاى دینى‌شان در اسارت‌اند، اطلاعیه‌اى براى دعوت به دفاع از آنها منتشر کرد.
خانم دوگال گفت بازداشت و زندانى کردن بهائى‌ها همیشه ظالمانه بوده است چون قوانین بین‌المللى همواره از حق "تبلیغ" باورهاى دینى مردم دفاع کرده است.
"اما در این مورد خاص حتى چنین ‘تبلیغى’ صورت نگرفته است. بهائیان و همکاران مسلمان آنها فقط به فعالیت‌هاى انسان‌دوستانه و خدمت به کودکان و نوجوانان بى‌بضاعت در منطقۀ خودشان از طریق ایجاد کلاس‌هاى سواد آموزى، بهداشت و اشاعۀ ارزش‌هاى اخلاقى مشغول بوده‌اند".
"به خاطر این اقدام سه بهائى در زندان هستند که با توجه به این گزارش تازه اسارت آنها جز یک قساوت ظالمانه است. یکى از این افراد زندانى مدت‌ها از معالجه لازم براى جراحت پایش، که در سانحه رانندگى پیش آمده بود، محروم بود."
"امید ما این است که با انتشار عمومى این گزارش حکومت ایران این سه زندانى را آزاد کند و آنها و همراهانشان را از اتهامات وارده تبرئه کند."
خانم دوگال افزود: "علاوه بر آن ما انتظار داریم حکومت ایران به برنامه تبلیغاتى قدیمى‌اش براى بدنام کردن بهائیان ایران به اتهامات مشابه خاتمه دهد و دیگرانى را که با چنین اتهاماتى در اسارت اند – از جمله هفت نفر از رهبران جامعۀ بهائى ایران را که در حال حاضر در اوین زندانى هستند – آزاد کند".
http://hrairan.org/Archive_87/1135.html
